عزيمت يا رخصت بودن نماز قصر در ساحت فقه مقارن

در احكام دين مبين اسلام حكمي تشريع نشده است كه مسلمانان در سختي و مشقت قرار گيرند و هرجا كه اين ‌گونه باشد خداوند براي قابل ‌تحمل ‌بودن، گشايش و راحتي در آن قرار داده است كه از جمله آن مي ‌توان به شكسته ‌شدن نماز مسافر اشاره كرد. فقهاي مذاهب خمسه بر مشروعيت نماز قصر در سفر و مختص ‌بودن آن به نمازهاي چهارركعتي اتفاق نظر دارند، اما در وصف اين مشروعيت اختلاف نظر دارند كه آيا نماز قصر در سفر، رخصت است يا عزيمت؟ به عبارتي فريضه نماز قصر براي مكلف حتمي و ترك آن جايز نيست و يا اينكه مكلف بين نماز شكسته و تمام مختار است؟ بنابراين هدف از انجام اين پژوهش بررسي اقوال و ادله هر يك از مذاهب در خصوص وجوب يا عدم وجوب نماز قصر در سفر است. بررسي نظرات و منابع فقهي مذاهب حاكي از آن است كه فقهاي اماميه و حنفيه به استناد آيه 184 سوره بقره، روايات وارده و اجماع، قائل به عزيمت ‌بودن نماز قصر هستند و در مقابل مذاهب مالكيه، شافعيه و حنابله به استناد آيه 101 سوره نساء، روايات و اجماع قائل به رخصت‌بودن آن هستند.