موانع پياده‌سازي سياست‌هاي فرهنگي در ايران (با تأكيد بر سند تحول بنيادين آموزش و پرورش)

پياده‌سازي يكي از مهم‌ترين مراحل سياستگزاري و برنامه‌ريزي فرهنگي به شمار مي‌رود و بنا به تجربۀ جهاني، موانع اجرايي مي توانند باعث شكست در برنامه ها و سياست هاي بالادستي شوند. اين پژوهش به بررسي موانع اجراي سياست هاي فرهنگي در ايران با رويكرد بازيگرمحور مي پردازد. پرسش اصلي پژوهش حاضر آن است كه مهم ترين موانع اجرايي سياست هاي فرهنگي كدام اند. به اين منظور، سند تحول بنيادين آموزش و پرورش به عنوان يك سند سياستي رسمي و بالادستي مهم در حوزۀ فرهنگي انتخاب شد كه بيش از نه سال از اجراي آن مي گذرد و مطابق برآوردها، اجراي آن با تأخير مواجه شده است. نظريه هاي اين پژوهش شامل نظريۀ تكثرگرايي با رويكرد بازيگرمحور است؛ روش تحقيق تركيبي يا آميخته است و داده هاي آن عمدتاً با بررسي اسنادي و مصاحبۀ عميق با 40 نفر از خبرگان مسائل آموزشي و تربيتي كشور به دست آمده است. در گام اول، 65 بازيگر مهم و مؤثر و مرتبط با اجراي سند تحول شناسايي شدند، سپس تعداد آن ها به 14 بازيگر كليدي تقليل يافت. در مرحلۀ بعد با تحليل مواضع، راهبردها و اقدامات بازيگران كليدي، جهت گيري هركدام نسبت به اجراي سند مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها نشان مي دهد اكثر بازيگران اهتمام جدي نسبت به اجراي سند تحول بنيادين ندارند و لذا نمي توان اميدي به اجراي سند در افق پيش رو داشت. درنهايت، پيشنهادهايي به منظور اتخاذ رويكردهاي تعاملي و مشاركتي براي جلب مشاركت تمامي بازيگران مرتبط با اجراي سند از سوي نهاد اصلي و مرجع (دبيرخانۀ شوراي عالي انقلاب فرهنگي و وزارت آموزش و پرورش) ارائه شده است.