بررسي اميد به آينده و ميل به برنامه‌ريزي (قابليت شخصي) افراد ساكن در محلات محروم شهر كرمان: بينش‌هايي براي تحقيق و سياست‌گذاري

قابليت شخصي از مهم‌ترين جنبه‌ هاي بهزيستي ذهني است كه بر انگيزه و ميزان فعاليت و تلاش افراد براي رسيدن به موفقيت و پيشرفت تأثير مي ‌گذارد. هدف پژوهش بررسي قابليت شخصي ساكنان محلات محروم است. اين مفهوم (سازه) در دو بعد «اميد به آينده» و ميل به «برنامه‌ريزي در زندگي» سنجيده شده است. اين پژوهش از نوع پيمايشي است كه در آن با استفاده از نمونه ‌گيري خوشه ‌اي چندمرحله‌اي با 804 نفر از افراد بالاي هجده سال ساكن در محلات محروم (404 نفر) و مناطق غير محروم (400 نفر) شهر كرمان مصاحبه شده است. علاوه‌بر اين به‌منظور مقايسه اميد به آينده ساكنان محلات محروم با نمونه كشوري، يافته ‌هاي طرح ملي سنجش سرمايه اجتماعي كشور (1394) مورداستفاده قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان داد كه ميزان اميد ساكنان محلات محروم به شكل آشكاري كمتر از ميانگين كشوري است. همچنين يافته‌ ها نشان داد سطح قابليت شخصي ساكنان محلات محروم در دو بعد «اميد به آينده» و ميل به «برنامه ‌ريزي در زندگي»، از ساكنان محلات برخوردار پايين‌ تر است. علاوه بر اين نتايج حاكي از آن است كه ميزان قابليت شخصي در خود محلات محروم هم متفاوت است و اين تفاوت به لحاظ آماري معني‌ دار است. بررسي تفاوت‌ها در سه محله محروم نشان مي ‌دهد كه ميزان قابليت شخصي ساكنان آن‌ها در سطح فردي با تحصيلات، درآمد، امنيت، بي‌نظمي اجتماعي و اعتماد و در سطح محله با شاخص ‌هاي انباشتي عوامل مذكور به‌جز عامل اخير (اعتماد) همبسته است. سرانجام اينكه متغير وابسته در سطح فرامحلي با عواملي چون فقر تمركزيافته، انزواي اجتماعي، رسمي سازي، محيط كسب‌وكار و شرايط اقتصادي ارتباط دارد.