نقش انعطاف‌پذيري روان‌شناختي، دشواري در تنظيم هيجان و عدم تحمل ابهام در پيش‌بيني پريشاني روان‌شناختي و وسواس فكري- عملي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو در طول اپيدمي كوويد 19

مقدمه: تهديد فزاينده بيماري كوويد 19 و شرايط اضطراري بهداشت عمومي در سرتاسر دنيا منجر به تشديد مشكلات روان‌شناختي گوناگون در گروه‌هاي آسيب‌پذير ازجمله در بيماران مبتلا به ديابت شده است؛ از اين رو پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش انعطاف‌پذيري روان‌شناختي، دشواري در تنظيم هيجان و عدم تحمل ابهام در پيش‌بيني پريشاني روان‌شناختي و وسواس فكري-  عملي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو در طول اپيدمي كوويد 19 انجام شد. روش‌كار: روش اين پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي مي باشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه بيماران مبتلا به ديابت مراجعه‌كننده به مراكز بهداشت شهر كرمانشاه در سال 1401 بودند. به اين منظور تعداد 220 نفر از اين افراد به روش نمونه‏گيري در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه سياهه انعطاف پذيري روانشناختي، مقياس دشواري در تنظيم هيجان، مقياس عدم تحمل ابهام، پرسشنامه پريشاني روان‌شناختي كسلر و پرسشنامه وسواس فكري- عملي مادزلي پاسخ دادند. پس از گردآوري پرسشنامه ها، داده‏هاي جمع آوري شده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه به شيوه همزمان تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين انعطاف‌پذيري روان‌شناختي، دشواري در تنظيم هيجان و عدم تحمل ابهام با پريشاني روان‌شناختي و وسواس فكري-  عملي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو رابطه معناداري وجود دارد(0.01 P). نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نيز آشكار كرد كه 76.2 درصد واريانس پريشاني روانشناختي و 77.5 درصد از واريانس وسواس فكري-عملي به وسيله انعطاف‌پذيري روان‌شناختي، دشواري در تنظيم هيجان و عدم تحمل ابهام ‏تبيين مي‏شود. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج، مي توان از مداخلات مبتني بر انعطاف‌پذيري روانشناختي در درمان ACT، آموزش تنظيم هيجان و توانايي تحمل ابهام جهت كاهش پريشاني روان‌شناختي و مشكلات وسواس بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 استفاده كرد.