بررسي نقش اشتياق شغلي بر استرس شغلي و تاب آوري پرستاران

مقدمه: تاب آوري پرستاران در تحقيقات توجه زيادي را به خود جلب كرده است. داشتن سطح بالايي از تاب آوري در پرستاران براي موفقيت حرفه اي و مديريت عوامل استرس زا در محيط كار ضروري است. لذا هدف از اين پژوهش بررسي نقش تعديل گري اشتياق شغلي در رابطه بين استرس شغلي و تاب‌آوري در پرستاران بيمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود. روش كار: روش پژوهش همبستگي از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل 1700 نفر از پرستاران بيمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود كه بر اساس روش مونت‌كارلو و با روش نمونه‌گيري در دسترس 200 نفر (60 مرد و 140 زن) انتخاب شده بود. پرسش‌نامه‌هاي استرس شغلي‌HSE (موسسه HSE، 1990)، تاب‌آوري(كانر و ديويدسون، 2003) و اشتياق شغلي (شافلي و بيكر، 2013) بر روي نمونه اجرا شد. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده توسط نرم‌افزارهاي SPSS-24 و Amos-24 و با استفاده از روش ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون سلسله مراتبي تجزيه‌وتحليل گرديد. يافته ها: نتايج نشان داد، استرس شغلي اثر منفي و معني‌داري (0/001 P) بر اشتياق شغلي دارد و اشتياق شغلي اثر مثبت و معني‌داري (0/001 P) بر تاب‌آوري دارد. همچنين نتايج تحليل رگرسيون سلسله مراتبي نشان داد، متغير اشتياق شغلي در رابطه بين استرس شغلي و تاب‌آوري نقش تعديل كننده داشته و اين رابطه در جهت مثبت تعديل مي كند. نتيجه گيري:  بنابراين علارغم اين كه استرس شغلي يك عامل مهم در كاهش تاب آوري است، اما با وجود اشتياق شغلي در كاركنان، افزايش استرس شغلي، نمي تواند تاب آوري را چندان كاهش دهد.