چگونگي دگرديسي نمادهاي اساطيري «خون، گياه و گيسو» در رمان‌هاي معاصر (مطالعه موردي سووشون، حيراني و منِ او)

پژوهش حاضر چگونگي بازتوليد نمادهاي اساطيري خون، گياه و گيسو را در ارتباط با اسطورة شهيد‌شونده به شكل تلفيقي در رمان‌هاي معاصر بررسي مي‌كند. براي دستيابي به اين هدف، نخست به منظور شناسايي اصالت نحوة تلفيق، آن‌ها را در داستانِ سياوش شاهنامه بررسي و سپس با توجه به ميزان مطابقت، شيوه و دليل دگرديسي اين نمادهاي اساطيري را در سه رمان معاصر با داستان سياوش در شاهنامه تحليل نموده است. جامعۀ آماري تحقيق، متون اساطيري و چند رمان‌ِ معاصر و نمونۀ تحقيق، داستان سياوش در شاهنامه و سه رمان سووشون، حيراني و منِ او است كه با روش نمونه‌‌گيري هدفمند انتخاب‌شده‌اند. پژوهش حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي بر آن است اين نمادهاي اساطيري متأثر از خط فرهنگي، عناصر و مناسبات دروني خود در رمان تغيير كرده و بازتوليد شده اند. نتايج ضمن تأييد باززايي اين مثلث نمادين در ادبيات داستاني معاصر و بررسي روند تحولِ آن، بر آن است كه ساختار آن با وجود تفاوت در زمينه باززايي(زمان، مكان و موقعيّت) ثابت مانده است، امّا اجزاء، زمينه و كاركرد شخصيّتي و معنايي آن دچار دگرديسي شده است و دال محور شناخت آن با توجه به سه عنصر تغيير، شكستگي، دگرگوني و ادغام بازتوليد شده‌اند.