آسيب‌شناسي نظام سياست‌گذاري آموزش عالي جمهوري اسلامي ايران

هدف: هدف اين پژوهش آسيب‌شناسي نظام سياست‌گذاري آموزش عالي كشور است.روش‌شناسي: در اين پژوهش از روش شناسي كيفي و به طور خاص از روش تحليل محتوي كيفي با رويكرد استقرايي استفاده شده است. بر اين اساس براي شناسايي آسيب ها با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند و بر اساس قاعده اشباع نظري با 15 نفر از خبرگان اين حوزه كه تركيبي از صاحب نظران، پژوهشگران، مسئولان فعلي و سابق در سياست گذاري آموزش عالي بودند، مصاحبه هاي عميق نيمه ساختاريافته انجام شد. براي اطمينان از روايي پژوهش، اقداماتي در دو مرحله انجام شده است: تطبيق توسط اعضا، و بررسي همكار، كه در آن چند نفر از متخصصان و صاحب نظران اين حوزه يافته ها را بررسي و ديدگاه هاي خود را ثبت كرده اند.يافته‌ها: يافته‌ها تحقيق نشان داد كه مشخص نبودن هدف‌گذاري و مأموريت‌هاي آموزش عالي و نسبت آن با ساير سياست‌هاي دستگاه‌هاي اجرايي كشور، ضعف‌هاي ساختاري، قانوني و نگاشت نهادي در سياست‌گذاري آموزش عالي، مغفول ماندن استفاده از علم سياست‌گذاري، كم‌توجهي به چرخه فرآيند سياست‌گذاري از تدوين سياست تا نظارت، بي‌ثباتي مديريتي و نبود نگاه راهبردي بلندمدت در نظام سياست‌گذاري آموزش عالي، كم‌توجهي به‌پيش نيازهاي فني و مالي در سياست‌گذاري آموزش عالي و عدم توجه به سيستم‌هاي يكپارچه اطلاعاتي و عدم تبيين از مهم‌ترين آسيب‌ است.نتيجه‌گيري و پيشنهادات: نمي توان نظام سياست گذاري آموزش عالي ايران را تك بعدي نگاه كرد و بايد براي تدوين سياست هاي مطلوب و كارآمد همه اجزاي اين نظام همانند قطعات يك ساعت به درستي به ايفاي نقش بپردازند. بنابر اين دستگاه ها ي فعال در اين حوزه بايد با مشخص كردن شفاف ا هدا ف آموزش عالي ، ايجاد مرزبندي در فعاليت نهادها ي سياست گذ ار، ا ستفاده ا زفرآيندهاي علمي در سياست گذ اري، رعايت چرخه سياست گذ ار ي نسبت به اصلاح نظام سياست گذ اري آموزش عالي اقد ام نما يند. نوآوري و ا صالت : تا كنون به آ سيب شناسي نظا م سياست گذ اري آموزش عالي بعدهاي نهادي، ساختاري، محتوايي، فني و مالي با روش اين پژوهش، به صورت دقيق كمتر پرداخته شده است.