مقايسه اثر دو مدل تمرين مقاومتي با زمان‌بندي خطي و غيرخطي بر قدرت عضلاني، خستگي و كيفيت زندگي زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

مقدمه: بيمـاري مولتيپل اسكلروزيس (MS) به‌ ويژه در زنان در حـال پيـشرفت اسـت. هدف از پژوهش حاضر تعيين اثر هشت هفته تمرين مقاومتي با دو نوع زمان‌بندي خطي و غيرخطي بر قدرت عضلاني، خستگي و كيفيت زندگي در زنان مبتلا به بيماري (MS) بود. مواد و روش ها: 19 بيمار مبتلا به (MS) انتخاب و به‌ طور تصادفي به سه گروه، غيرخطي (NLP) (شش نفر)، خطي (LP) (پنج نفر) و شاهد (هشت نفر) تقسيم شدند. گروه اي تمريني، تمرينات مقاومتي را سه جلسه در هفته به مدت 45-30 دقيقه در جلسه و با شدت 30 تا 70% يك تكرار بيشينه به مدت هشت هفته انجام دادند. گروه خطي يك اضافه بار خطي را در هر جلسه دنبال مي كرد. در مقابل، گروه غيرخطي شدت هاي متفاوتي از تمرين را از هفته چهارم به بعد تجربه كردند. دو روز پيش و پس از پروتكل تمريني، قدرت عضلاني به روش غيرمستقيم سنجش گرديد. همچنين، خستگي  با پرسشنامه MFIS-5 و كيفيت زندگي با پرسشنامه SF-36 ارزيابي شدند. نتايج با استفاده از مدل آناليز كوواريانس و آزمون تعقيبي LSD توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه تمرينات LP و NLP باعث افزايش معنادار قدرت عضلاني (P 0.001) و همچنين كاهش معنادار خستگي (P=0.020) در افراد مبتلا به MS مي شود. اما، در كيفيت زندگي بين گروه هاي پژوهش تفاوت معناداري مشاهده نشد ( 0.092=P). از طرفي بين گروه هاي تمريني LP و  NLPبه‌ جز در حركت پرس پا (P 0.001) تفاوت معني داري ديده نشد. بحث و نتيجه گيري: هر دو مدل تمرينيLP و NLPباعث افزايش قدرت عضلاني و كاهش خستگي مي شوند. اما، تمرين مقاومتي خطي به بهبود بيشتري در فاكتورهاي فوق منجر شد.