تأثير 6 هفته تمرين هوازي بر سطوح پروتئين‌هاي Aβ-40 و IGF-1 بافت هايپوكمپ موش‌هاي صحرايي ديابتي

مقدمه: اختلال عملكردي دستگاه عصبي يكي از پيامدهاي ديابت نوع دو است. احتمالاً پروتئين هاي Aβ-40 و IGF-1 در اين سازوكار نقش دارند. ازاين‌رو هدف پژوهش حاضر بررسي اثر تمرين هوازي بر سطوح پروتئين هاي Aβ-40 و IGF-1 بافت هايپوكمپ موش هاي داراي ديابت نوع دو بود. مواد و روش ها: 32 سر موش نر ويستار 10 هفته اي در گروه هاي كنترل، ديابت، ديابت تمرين و تمرين قرار گرفتند. ديابت با تزريق استرپتوزوتوسين ايجاد گرديد. تمرين هوازي بر روي نوارگردان به مدت 6 هفته انجام شد. براي سنجش پروتئين ها از روش الايزا استفاده شد. از آزمون آناليز واريانس يك طرفه جهت تحليل دادها استفاده شد. يافته ها: ميزان Aβ-40 گروه ديابت به طور معني داري از گروه هاي ديابت تمرين، تمرين و كنترل بيشتر بود (0.05 p). اختلاف گروه ديابت تمرين با گروه هاي كنترل و تمرين معني دار بود (0.05 p). اما سطوح Aβ-40 بين گروه تمرين و كنترل تفاوت معني داري نداشت (P=0.604). ميزان IGF-1 گروه ديابت در مقايسه با تمام گروه ها كمتر بود (0.001P=). اما گروه ديابت تمرين با گروه هاي كنترل و تمرين اختلاف نداشت (0.05 p). از طرفي، ميزانIGF-1 در گروه تمرين فقط با گروه ديابت تفاوت معني دار داشت (P=0.001). بين سطوح سرمي گلوكز با Aβ-40 و IGF-1 به ترتيب همبستگي مثبت و منفي معناداري وجود داشت (P=0.001، r=0.850 و p=0.001، r=-0.814). بحث و نتيجه گيري: ديابت موجب افزايش Aβ-40 و كاهش IGF-1 مي شود. اما ورزش اثر ديابت بر آنها را تعديل مي كند. باتوجه ‌به مدت‌ زمان مناسب تمرين در مطالعه حاضر، همچنين همبستگي معنادار اين دو پروتئين با سطوح گلوكز، ممكن است افزايش شدت تمرين هوازي اثر منفي ديابت روي اين دو پروتئين را بيشتر تنظيم كند.