سيف آزاد و تاريخ‌‌نگري نژادي مبتني‌بر آريايي‌‌گرايي

مقالۀ حاضر مبادي و نتايج تاريخ‌‌نگري ايران مبتني‌بر نظريۀ برتري نژادي برخاسته از ايدئولوژي آريايي‌‌گرايي را بررسي و نقد مي‌كند و انگيزه‌‌هاي شكل‌‌گيري اين انديشه و پيامدهاي آن را به بحث مي‌‌گذارد. در اين پژوهش نشان داده مي‌‌شود كه اين نظريه هيچ مصداقي در تاريخ باستاني و دوران ايران بعد از اسلام ندارد؛ بنابراين برخورد نژادي با پيروان مذاهب و قوميت‌‌هاي ديگر هرگز عموميت پيدا نكرد. فرضيۀ مقاله اين است كه عبدالرحمن سيف آزاد براي انگيزه‌‌هاي شخصي و بهره‌‌گيري از امتيازات اقتصادي به‎‌ويژه در آلمان بود كه به نظريۀ آريايي‌‌گرايي توجه كرد، به همين دليل او قادر نبود براي ديدگاه خود بنيادي فكري بيابد و نظر به اينكه ايدئولوژي مدنظر وي بي‌‌ريشه بود، هيچ اقبالي در جامعۀ فرهنگي و روشنفكري ايران پيدا نكرد. روش تحقيق اين مقاله توصيفي است و سپس براساس توصيف‌‌هاي به‌عمل‌آمده، تحليلي مشخص از ماهيت جنبش آريايي‌‌گري ارائه شده است. منابع اصلي مقاله برخي مطالب نشريۀ نامۀ ايران باستان و همچنين ديدگاه‌هاي معارض با انديشۀ آريايي‌‌گرايي است و براي فهم بهتر موضوع به برخي منابع فرعي هم ارجاع داده شده است.