امتناع منابع و مسئلۀ ابداع: مطالعۀ موردي در باب نحوۀ بازسازي حيات گروه‌‌هاي فرودست در تاريخ فرهنگي جديد

فرهنگ گروه‌‌هاي فرودست تا حد زيادي شفاهي است و اين امر موجب مي‌‌شود تا كمبود اسناد بي‌‌واسطه دربارۀ رفتار و نگرش‌هاي افراد فرودست در گذشته، به مهم‌ترين مانع بر سر راه پژوهش در باب اين افراد تبديل شود. تلاش مورخان فرهنگي جديد براي نگارش سرگذشت افراد فرودست به‌صورت فردي، مشكل كمبود اسناد را مضاعف مي‌‌كند. يكي از راهكارهاي مورخان فرهنگي جديد براي غلبه بر اين مشكل استفاده از سازوكار «ابداع» است. با توجه به حاكميت مطلق منابع در تاريخ‌نگاري مدرن براي بازسازي و شناخت گذشته، در نوشتۀ حاضر بر پايۀ كتاب بازگشت مارتن‌گر (1983) نوشتۀ ناتالي زيمون ديويس (متولد 1928 م) تلاش مي‌‌شود به اين پرسش پاسخ داده شود كه چگونه در تاريخ فرهنگي جديد، مورخان با استفاده از ابداع بر مشكل كمبود اسناد در زمينۀ موضوعات پژوهشي خود فائق مي‌‌آيند. براي پاسخ بدين پرسش، ضمن شرح نقش محوري منابع در تاريخ‌نگاري مدرن، ضرورت مفهومي توجه به عامليت فردي در تاريخ فرهنگي جديد توضيح داده مي‌‌شود و در ادامه با تكيه بر كتاب بازگشت مارتن‌گر سازوكار ابداع در تاريخ فرهنگي جديد شرح داده مي‌شود و در آخر به بررسي نسبت اين موضوع با حاكميت منابع در تاريخ‌نگاري مدرن پرداخته مي‌‌شود تا نشان داده شود كه برخلاف ادعاي منتقدان تاريخ فرهنگي جديد، استفاده از اين سازوكار به محو تمايز تاريخ با داستان نمي‌‌انجامد.