تأثير بي‌تمريني به دنبال يك دوره تمرينات عملكردي بر عوامل مهارتي و آمادگي جسماني در دختران واليباليست

سازگاري‌هاي برنامه‌هاي تمريني در آمادگي جسماني ورزشكاران متفاوت است كه در اين ميان حفظ سازگاري‌هاي به‌دست‌آمده از تمرينات و تداوم بهينه اين سازگاري‌ها دغدغه‌ محققان و متخصصان فيزيولوژي ورزشي است. ازاين‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير بي‌تمريني در پي يك دوره تمرين عملكردي بر عوامل مهارتي و آمادگي جسماني در دختران نوجوان واليباليست بود. به اين منظور از بين دختران واليباليست منتخب شهرستان زرقان، 23 نفر انتخاب و به‌صورت تصادفي به دو گروه كنترل (10=n، سن 0.66±13سال، قد 6.06 ±160.10 سانتي‌متر، وزن 11.2±56.25 كيلوگرم) و تجربي (13=n، سن 0.66±13.53، قد 6.8±163.46 سانتي‌متر و وزن 10.07±59.32 كيلوگرم) تقسيم شدند. ابتدا آزمودني‌ها به مدت چهار هفته تمرينات عملكردي موردنظر را با شدت پيشرونده انجام دادند و پس از پايان چهار هفته به مدت دو هفته وارد دوره بي‌تمريني شدند. متغيرهاي پژوهش شامل آزمون تكرار تلاش، چابكي حرفه‌اي، پرش با دورخيز و حس عمقي تعيين شد كه طبق پروتكل تمريني موردنظر به صورت ميداني در سه زمان پيش از تمرينات، بعد از تمرينات و پس از دوره‌ بي‌تمريني اندازه‌گيري گرديد. نتايج تحليل واريانس تركيبي نشان از بهبود معنادار آزمون تكرار تلاش، زمان چابكي حرفه‌اي، پرش ارتفاع و حس عمقي بعد از يك ماه تمرين عملكردي داشت (0.05 P). همچنين پس از يك دوره بي‌تمريني با وجود ايجاد افت در متغيرهاي موردنظر، ولي اين افت به لحاظ آماري معنادار نبود (0.05≤P). به‌نظر مي‌رسد يك ماه تمرين عملكردي مي‌تواند عامل مهمي در بهبود عوامل مهارتي و جسماني در دختران نوجوان واليباليست باشد و حتي مي‌تواند از تأثير دوره بي‌تمريني بر عملكرد جسماني و مهارتي آنها جلوگيري كند.