تأثير مدت ‌زمان ريكاوري فعال بر تغييرات HSP72 در پاسخ به يك جلسه فعاليت تناوبي شديد در شناگران زن

هدف از اين پژوهش بررسي تأثير مدت ‌زمان ريكاوري فعال بر تغييرات HSP72 در پاسخ به يك جلسه فعاليت تناوبي شديد در شناگران زن بود. در اين تحقيق شبه‌تجربي، 10 شناگر زن با دامنۀ سني 20 تا 26 سال، با طرح متقاطع در دو گروه تجربي 1 (10 نفر) و تجربي 2 (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودني‌ها مسافت‌هاي 25 متر را با حداكثر سرعت شنا كردند، مدت ريكاوري فعال در گروه تجربي 1، سه برابر مدت شنا و در گروه تجربي 2، چهار برابر مدت شنا بود. شدت فعاليت هنگام بازيافت فعال 50 تا 60 درصد حداكثر ضربان قلب آزمودني‌ها در نظر گرفته شد. آزمودني‌ها مسافت‌هاي 25 متر را تا زمان واماندگي شنا كردند. نمونه‌هاي خوني پيش از شروع جلسه‌ تمرين و پس از مرحله‌ بازيافت جمع‌آوري شد. براي تحليل داده‌ها از آنووا با اندازه‌گيري‌هاي مكرر استفاده شد. نتايج نشان داد بين دو زمان بازيافت (1 به 3 و 1 به 4) ازلحاظ اثرگذاري بر HSP72 تفاوت معنا‌داري وجود ندارد. شناگران هم مي‌توانند از ريكاوري سه برابر مدت وهله‌هاي شنا استفاده كنند و هم از ريكاوري چهار برابر و اين دو نوع بازيافت از لحاظ اثرگذاري بر HSP72 تفاوت معناداري با يكديگر ندارند.