اثر تمرينات ادراكي- حركتي والد و كودك بر كاركردهاي اجرايي دختران داراي اختلال نقص توجه- بيش‌فعالي: كارآزمايي باليني تصادفي

مقدمه: اختلال نقص توجه- بيش‌فعالي (Attention deficit hyperactivity disorder يا ADHD)، يكي از مباحث مهم پژوهشي و از جمله اختلالات شايع كودكان در مدارس مي‌باشد كه با نشانه‌هاي پرخاشگري، بيش‌فعالي، اضطراب و كمبود توجه همراه است. با توجه به اثرات جانبي داروهايي كه براي درمان اين اختلال استفاده مي‌شود، مطالعه حاضر با هدف تعيين اثر تمرينات ادراكي- حركتي والد و كودك بر كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به ADHD انجام شد.مواد و روش‌ها: شركت‌كنندگان اين تحقيق را 36 كودك مبتلا به ADHD با دامنه سني  تا 10 سال به همراه مادرانشان تشكيل داد كه به صورت تصادفي در دو گروه 18 نفره تمرين مادر و كودك با يكديگر و گروه تمرين مادر و كودك جدا از يكديگر قرار گرفتند. شركت‌كنندگان بر اساس گروه‌بندي ذكر شده، به مدت ۸ هفته و هر هفته سه جلسه 45 دقيقه‌اي، به تمرينات ادراكي- حركتي پرداختند. قبل و بعد از مداخله، داده‌ها با استفاده از آزمون واژگان Stroop (نوع رايانه‌اي) جمع‌آوري گرديد و سپس با استفاده از آزمون كوواريانس در سطح معني‌داري 0.05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.يافته‌ها: افزايش ميانگين نمرات پس‌آزمون هر دو گروه نشان داد كه تمرينات ادراكي- حركتي بر كاركردهاي اجرايي تأثيرگذار بود. همچنين، تفاوت معني‌داري در مقايسه بين‌گروهي تعداد خطاي همخوان (0.006 = P)، تعداد خطاي ناهمخوان، تعداد پاسخ صحيح همخوان، تعداد پاسخ صحيح ناهمخوان (0.001 = P)، زمان واكنش همخوان (0.028 = P)، زمان واكنش ناهمخوان (0.007 = P) و نمره تداخل (0.041 = P) مشاهده گرديد و در گروه تمرينات ادراكي- حركتي مادر و كودك با يكديگر بهتر از گروه تمرينات مادر و كودك جدا از يكديگر بود.نتيجه ‎گيري: مي‌توان نتيجه گرفت كه تمرينات ادراكي- حركتي، باعث افزايش كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به ADHD مي‌شود و تمرينات مادر و كودك با يكديگر، مي‌تواند روش مناسبي براي بهبود كاركردهاي اجرايي كودكان داراي اين اختلال باشد.