اثر تكاليف توجه مداوم بر تغييرات الگوي راه رفتن كودكان داراي اختلال نقص توجه- بيش‌فعالي: كارآزمايي باليني

مقدمه: به نظر مي‌رسد الگوي راه رفتن كودكان داراي اختلال نقص توجه- بيش‌فعالي (Attention deficit-hyperactivity disorder يا ADHD) ناكامل و به طور عمده مبتني بر راه رفتن در زمان كوتاه و بدون مشاركت حواس مختلف است. پژوهش حاضر با هدف ارزيابي كودكان مبتلا به ADHD در مقايسه با كودكان داراي رشد عادي (Typical development يا TD) در الگوي تكليف دوگانه راه رفتن و محرك بينايي- دهليزي (Visual-vestibular stimulus) مداوم انجام شد.مواد و روش‌ها: 21 كودك داراي ADHD و 12 كودك TD (10-7 ساله) وارد مطالعه شدند. شركت‌كنندگان در سه آزمون سه دقيقه‌اي در شرايط تكليف مجرد راه رفتن (بدون هيچ دستورالعمل بينايي) و تكليف دوگانه (دنبال كردن محرك بينايي- دهليزي ساكاد و پيگيري آرام) روي تردميل با سرعت خودترجيحي راه رفتند. طول استرايد، زاويه گلوبال پاي غالب، پهناي راه رفتن و تغييرپذيري آن‌ها با استفاده از تحليل واريانس عاملي در سطح معني‌داري 0.05 = α مورد ارزيابي قرار گرفت.يافته‌ها: تعامل گروه در محرك بر طول استرايد (0.860 = P) و تغييرپذيري زاويه گلوبال پاي غالب (0.720 = P) معني‌دار نبود، اما تغييرپذيري طول استرايد [تغييرپذيري كمتر (0.001 = P) براي كودكان TD در همه شرايط] و زاويه گلوبال (0.001 = P) معني‌دار گزارش شد. در شرايط بدون دستورالعمل و پيگيري آرام، كودكان داراي ADHD چرخش معني‌دار مچ پا (0.001 = P) را نسبت به كودكان TD نشان دادند. پهناي راه رفتن (0.001 = P) و تغييرپذيري آن (0.003 = P) تحت تأثير معني‌دار تعامل قرار گرفت و كودكان TD پهناي راه رفتن بيشتر و تغييرپذيري كمتري داشتند (0.001 = P).نتيجه ‎گيري: دستورالعمل‌هاي مختلف بينايي- دهليزي مي‌تواند به اشكال مختلف بر الگوي راه رفتن كودكان داراي ADHD تأثير بگذارد. اين نتايج را مي‌توان پايه‌اي براي يكپارچگي مدل‌هاي تكليف دوگانه و هم‌افزايي و راهنمايي براي مربيان كودكان داراي ADHD دانست.