هماهنگي تصميمات شناسايي و افشا در گزارشگري عدم‌قطعيت‌ها: بررسي رابطه بين محافظه‌كاري شرطي و افشاي ريسك

محافظه‌كاري حسابداري و افشاي ريسك، دو سياست اطلاعاتي هستند كه مديران مي‌توانند براي انتقال عدم قطعيت‌هاي تجاري به استفاده‌كنندگان برون‌سازماني استفاده كنند. انتظار مي‌رود مديران با در نظر گرفتن هزينه و منفعت اين دو استراتژي‌ گزارشگري، بين رويه‌ شناسايي و افشاي كيفي اطلاعات ريسك هماهنگي يا تبادل ايجاد كنند. پژوهش حاضر به بررسي ارتباط بين محافظه‌كاري شرطي حسابداري و افشاي ريسك و همچنين، تأثير تأمين مالي ازطريق بدهي و بيش‌اطميناني مديران بر انتخاب بين اين دو سياست اطلاعاتي توسط مديران با استفاده از مدل رگرسيون چندگانه و بر مبناي نمونه 870 سال - شركت در دوره زماني 1390 تا 1399 مي‌پردازد. وجود رابطه مثبت و معنادار بين محافظه‌كاري شرطي و افشاي ريسك نشان مي‌دهد مديران از محافظه‌كاري شرطي و افشاي ريسك به‌عنوان دو سياست اطلاعاتي مكمل در جهت كاهش عدم تقارن اطلاعاتي و هزينه‌هاي نمايندگي استفاده مي‌كنند. همچنين، مديران با اعمال محافظه‌كاري شرطي بيشتر، سطح افشاي ريسك را بهبود مي‌بخشند تا در تناسب با سطح عدم‌اطمينان درك‌شده توسط استفاده‌كنندگان، يكنواختي بين اطلاعات كمي و كيفي حفظ شود. نياز به تأمين مالي ازطريق بدهي داراي تأثير منفي و معنادار و ويژگي بيش‌اطميناني مديران فاقد تأثير معنادار بر ارتباط بين سطح محافظه‌كاري شرطي و سطح افشاي ريسك شركت‌ها است. شركت‌هاي با نياز بالاتر به تأمين مالي ازطريق بدهي، از محافظه‌كاري شرطي بالاتري نسبت به افشاي ريسك به‌منظور كاهش هزينه بدهي استفاده مي‌كنند. نتايج نشان مي‌دهند هزينه‌ها و منافع نسبي گزارشگري محافظه‌كارانه و افشاي ريسك بر سياست‌هاي گزارشگري مالي دربارۀ ريسك‌ها و عدم‌قطعيت‌ها اثرگذارند.