تاثير بهبود كارايي و توسعه مكانيزاسيون بر دست يابي به اهداف توليدي جو در طول برنامه پنج‌ساله ششم توسعه

مقدمه و هدف: در اين پژوهش كارايي فني، تخصيصي، هزينه‌اي، درآمدي و سود در زراعت جو آبي و ديم در ۲۶ استان كشور با در نظر گرفتن نقش نهاده ثابت مكانيزاسيون بررسي و پتانسيل افزايش توليد به منظور دست يابي به اهداف برنامه ششم توسعه از راه بهبود كارايي تعيين شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه مقادير كارايي با استفاده از روش تحليل پوششي داده ها و اطلاعات منتشر شده وزارت جهاد كشاورزي بررسي شد. يافته ها: ميانگين كارايي هاي فني، تخصيصي و هزينه اي در زراعت جو آبي بيشتر از جو ديم بوده و مكانيزاسيون منجر به بهبود شاخص هاي مورد مطالعه شده است. پائين بودن كارايي هزينه اي در زراعت آبي به دليل تخصيص نامناسب نهاده ها و در زراعت ديم به علت پائين بودن كارايي فني است. ميانگين كارايي هزينه اي در زراعت آبي جو بدون احتساب نقش مكانيزاسيون 0.79 مي باشد كه علت عمده آن تخصيص نامناسب نهاده هاي مورد استفاده است، با لحاظ مكانيزاسيون ميانگين كارايي هاي فني، تخصيصي و هزينه اي به ترتيب به 0.95، 0.88 و 0.83 افزايش مي يابد. در خصوص زراعت ديم جو ميانگين كارايي هزينه اي بدون لحاظ مكانيزاسيون 0.56 بوده كه كارايي فني و تخصيصي نقش مستقيمي در كم بودن اين شاخص داشته اند. لحاظ مكانيزاسيون باعث بهبود كارايي فني، تخصيصي و هزينهاي شده و اين مقادير را به ترتيب به 4 افزايش داده است. بحث و نتيجه گيري: انتظار ميرود با ارتقاي كارايي توليد در زراعت جو ديم بيشينه 340.2 هزار تن به توليد فعلي افزوده شود كه اين مقدار 48.7 درصد افزايش توليد از ابتدا تا انتهاي برنامه ششم توسعه در خصوص توليد جو در كشور است. ميانگين كارايي درآمدي در زراعت ديم جو كمتر از مقادير مشابه براي جو آبي مي باشد.