اثرات وابسته به اندازه و غلظت ميكروپلاستيك پلي‌استايرن بر ژن‌هاي آنتي‌اكسيداني و ايمني ماهي كاراس طلايي (Carasius )auratus

امروزه، آلودگي‌ پلاستيكي يكي از خطرناك ترين آلودگي هاي زيست محيطي محسوب مي‌شود. در اين خصوص، ميكروپلاستيك‌ها ممكن است وارد شبكه غذايي شده و باعث بروز برخي اثرات منفي در آبزيان شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثرات ميكروپلاستيك پلي‌استايرن بر بيان ژن‌هاي آنتي اكسيداني و ايمني در كاراس طلايي (Carasius auratus) انجام گرفت. بدين‌منظور، ميكروپلاستيك پلي استايرن از طريق پليمريزه شدن امولسيوني و تعليقي در دو اندازه 0.25 و ۸ ميكرومتر تهيه شد. ماهيان در غالب ۶ تيمار با اندازه‌هاي 0.25 و ۸ ميكرومتر و غلظت‌هاي 0.05، 0.5 و ۵ ميلي‌گرم بر ليتر ميكروپلاستيك طي ۲۸ روز مواجه شدند. بر اساس نتايج، ميكروپلاستيك پلي‌استايرن باعث القاي بيان ژن‌هاي SOD، CAT و HSP70 شد كه وابسته به غلظت و اندازه ميكروپلاستيك بود. اندازه كوچكتر ميكروپلاستيك اثر القايي بالاتري در بيان ژن‌هاي مورد بررسي نشان داد به‌نحوي‌كه در بيشتر موارد بالاترين سطح در غلظت‌هاي مشابه در تيمارهاي مواجهه يافته با ميكروپلاستيك0.25 ميكرومتر مشاهده شد. با افزايش غلظت ميكروپلاستيك از 0.05 تا ۵ ميلي‌گرم بر ليتر، روند مشابه كاهشي- افزايشي در بيان ژن‌هاي مورد مطالعه مشاهده شد كه البته رفتار ژن CAT قدري متفاوت بود. روي‌هم‌رفته با توجه به نتايج، مي‌توان بيان داشت ميكروپلاستيك پلي‌استايرن به‌ويژه در اندازه‌هاي پايين‌تر مي‌تواند به عنوان يك آلاينده باعث تحريك سيستم آنتي-اكسيداني و ايمني ماهي كاراس طلايي شود.