طراحي شهري بيواربانيسم : نگرشي زيست- انسان محور به طراحي شهري (نمونه موردي: حاشيه رودخانه چشمه كيله تنكابن)

زمينه و هدف: شهرسازي در گذشته به واسطه نگاه منسجم به شهر، و قائل نشدن تمايز ميان طبيعت و بافت شهري، تاثيرات مثبتي برجاي مي گذاشت كه امروزه در كمتر فضايي به چشم مي خورد. متخصصين در پي به كارگيري رويكردهاي كاربردي جديدي، در طراحي و بازسازي فضاهاي شهري هستند، تا بتوانند مشكلات موجود را، حل نمايند. روش بررسي: پژوهش حاضر به لحاظ روش، توصيفي- تحليلي و به لحاظ هدف، از نوع تحقيقات كاربردي است. يافته‌ها: دستاورد اين پژوهش در بخش مباني، معرفي بيواربانيسم به عنوان رويكردي جديد در طراحي شهري است كه محيط زيست شهري را به عنوان يك شي زنده بسيار پيچيده در نظر گرفته و در تلاش به منظور ارتباط عناصر طبيعي و نيازهاي انسان است و شهرسازي را به طور جدايي ناپذيري با زيست‌شناسي مرتبط ميداند. با تحليل سه نمونه موردي انتخابي بر اساس اجزاي تشكيل دهنده بيواربانيسم، چگونگي راهكارهاي مبتني بر آنها بررسي و در انتها حاشيه رودخانه چشمه كيله تنكابن به عنوان مورد پژوهي داخلي و بومي، تحليل و بخش هايي از آن به عنوان خرد پروژه‌هاي انتخابي طراحي گرديد. بحث و نتيجه‌گيري: اين نوع جديد از رويكرد شهري و كاربرد آن در ايران ممكن است با تعداد زيادي از محدوديت ها نظير: هزينه هاي نگهداري بالا، آگاهي كم افكار عمومي از مزاياي آن و منافع واگرا بازار املاك و مستغلات روبرو شود، اما مي توان به تدريج از طريق يك ارتقاي مفهوم به صورت گسترده و از طريق بالا بردن سطح آگاهي در مورد سودمندي خدمات اكوسيستمي و تعامل گروه هاي هدف بزرگتر به مشكلات فائق آمد.