بررسي نقش معناشناسانه خيابان مداري بر بازآفريني سكونتگاه‌هاي غيررسمي از منظر ادراك ساكنين

امروزه سكونتگاه‌هاي غيررسمي به شكل رايجي از سكونت در كشورهاي در حال توسعه تبديل شده است. اين محدوده‌ها با كمبودها و ضعف‌هاي بسياري مواجه است كه يكي از آن‌ها، كمبود فضاهاي باز عمومي در دسترس است. نقش فضاهاي عمومي در اين مناطق بسيار شاخص‌تر از ساير نواحي شهري است. مهمترين فضاي باز در اين محدوده‌ها خيابان است. خيابان‌ها در اين نواحي نقشي پررنگ در زندگي ساكنين دارند. اخيراً بنياد اسكان بشر سازمان ملل رويكرد جديدي به نام خيابان مداري را مطرح نموده است كه به نقش و اهميت خيابان در اين نواحي تأكيد كرده و راه نجات اين محدوده‌ها را ارتقا و ساخت خيابان مي‌داند. با توجه به اين امر، پژوهش حاضر به بررسي تأثيرات خيابان مداري در اين محدوده‌ها پرداخته و ميزان تأثير خيابان مداري را در شكل‌گيري رضايت ذهني ساكنين دنبال مي‌كند. روش به كار رفته در اين پژوهش از نوع توصيفي-تحليلي و تكنيك منتخب پژوهشگر مدلسازي معادلات ساختاري بوده است. در اين روش مدل اثرگذاري درك از خيابان مداري بر بازآفريني ذهني ساكنان منطقه غيررسمي مورد مطالعه قرار گرفت و به وسيله ورود داده هاي پرسشنامه اي در نرم‌افزار smartpls و استفاده از مدل ذكر شده تحليل شد. نتايج حاصل نشان مي‌دهد كه فاكتورهاي اقتصادي بيشترين تأثير را در شكل‌گيري رضايت ذهني از طريق تحقق خيابان مداري خواهد داشت و در مقابل فاكتورهاي متمدنانه كيفيت زندگي در شكل‌گيري اين رضايت‌مندي بي‌تأثير خواهند بود.