مفهوم «واقعيت» در مكانيك كوانتومي و تأثير آن بر ذهن

براي واقعيت همواره در فيزيك كلاسيك مفهومي واقع‌گرايانه وجود داشته است. از اين منظر، گزارۀ واقعيت فيزيكي وجود خواهد داشت حتي اگر هيچ ناظري وجود نداشته باشد؛ گزاره‌اي صحيح و با معني بوده است. يكي از انقلاب‌هاي مكانيك كوانتومي به چالش كشيدن مفهوم «واقعيت» است. به‌گونه‌اي كه در تعبير مرسومِ مكانيك كوانتومي توسط مكتب كپنهاگ «خواص اجسام ميكروسكوپي» وابسته به ناظر است و وجود «واقعيت» مستقل از ادراكات حسي انسان رد مي‌شود. ازاين‌رو، اين نوع ديدگاه‌ها، ديدگاه‌هايي انسان‌محور هستند و واقعيت در آنها امري بيناذهني است. از طرف ديگر، طبق نظر سرل واقعيت اعتباري امري بيناذهني است و بدون فكت‌هاي فيزيكي محض نمي‌توان فكت‌هاي نهادي داشت. ازاين‌رو، در اين مقاله پس از مطالعه و نقد ديدگاه‌هاي مكتب كپنهاگ و همچنين پوزيتيويسم علمي، نشان داده مي‌شود كه واقعيت اعتباري متأثر از واقعيت در فيزيك است. به‌عبارت‌ديگر، در اين مقاله تأثير فيزيك مدرن (مكانيك كوانتومي) بر ذهن عامه نشان داده مي‌شود كه يكي از تأثيرات آن به وجود آمدن «فراواقعيت» است.