بازكاوي استعاره‌هاي مفهومي «لباس» در قرآن و نهج‌البلاغه بر مبناي مدل ليكاف و جانسون

استعاره در ديدگاه شناختي، صرفاً يك مقوله زباني نيست؛ بلكه به وسيله استعاره مي توان به نحوه تفكر گوينده كلام دست يافت. در اين راستا پژوهش پيش رو با روش توصيفي-تحليلي و بر پايه نظريه شناختي استعاره كه توسط جورج ليكاف و مارك جانسون(1980)، مطرح گرديد؛ در نظر دارد، مفاهيم استعاري را كه در قرآن كريم و نهج‌البلاغه به وسيله حوزه ملموسِ لباس و پوشش براي مخاطبين عيني‌سازي و فهم آنها تسهيل شده، استخراج و روابط موجود ميان دو حوزه را تحليل نمايد. يافته‌هاي پژوهش حاضر حاكي از آن است كه به ترتيب در قرآن كريم مفاهيمِ: تقوا، گرسنگي و ترس، شب و ارتباط زناشويي و در نهج‌البلاغه مفاهيمِ: ميانه‌روي، عزت، جهاد، كرامت، عافيت، تغيير احكام صحيح اسلامي و تواضع به عنوان حوزه‌هاي مقصدِ انتزاعي، توسط مفهومِ ملموسِ لباس و پوشش به عنوان حوزه مبدأِ محسوس كه بشر تمام زوايا و ساختار آنها را مي‌شناسد؛ براي مخاطبان عيني‌سازي و درك آنها تسهيل شده است . از آنجايي كه متون ديني مفاهيم انتزاعي داراي بيشترين فراواني است فلذا كاربردِ عملي پژوهش مذكور اين است كه امكان هنر ديني را اثبات مي‌كند به گونه‌اي كه با طرح‌واره‌هاي تصويري گوناگون مي‌توان مفاهيم معنوي و انتزاعي عميق را متناسب با ظرفيت مخاطبان ارائه داد.