مقايسه اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي و معنويت درماني بر تاب‌آوري

زمينه و هدف: مقايسه رويكردهاي مختلف در جهت اثربخشي بيشتر موردعلاقه بسياري از محققان مي‌باشد؛ در اين راستا هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي و معنويت درماني بر تاب‌آوري زنان مطلقه بود. مواد و روش‌ها: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش همه زنان مطلقه تحت پوشش بهزيستي شهر تهران در سال 1399 بودند كه از ميان آن‌ها 45 نفر داوطلب واجد شرايط وارد مطالعه شدند كه با همگن‌سازي سن در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه قرار گرفتند. در پژوهش حاضر جهت توصيف و تحليل داده‌ها از تحليل واريانس با اندازه‌گيري‌هاي مكرر، آزمون تعقيبي بنفروني و نرم‌افزارSPSS  و سطح معناداري 0.05 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه در پس‌آزمون و پيگيري، ميانگين نمرات تاب‌آوري در گروه‌هاي آزمايش نسبت به كنترل به‌طور معني‌دار و با تفاوت بيشتر افزايش پيداكرده است (0.05 p). به‌عبارت‌ديگر درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي و معنويت درماني بر نمرات تاب‌آوري اثربخش بوده‌اند (0.05 p). همچنين تأثير روش درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي در مرحله پس‌آزمون از درمان معنويت درماني بر افزايش تاب‌آوري مؤثرتر بوده است. در گروه درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي، معنويت درماني نمرات پس‌آزمون و پيگيري تاب‌آوري نسبت به پيش‌آزمون افزايش پيداكرده است و بين ميانگين پس‌آزمون و پيگيري در هر دو گروه تفاوت معناداري مشاهده نشد. همچنين در گروه كنترل بين ميانگين نمرات پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري تاب‌آوري تفاوت معني‌داري وجود ندارد( 0.05 P). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد درمان شناختي مبتني بر ذهن آگاهي و معنويت درماني هر دو براي زنان مطلقه موجب بهبود تاب‌آوري، در اين افراد و كاهش پيامدهاي فردي و اجتماعي ناشي از طلاق شود.