اثربخشي درمان متمركز بر هيجان بر ناگويي هيجاني و خودانتقادي دروني‌شده در دختران كمال‌گراي روان‌رنجور: يك مطالعه‌ي آزمايشي تك موردي

زمينه و هدف: پژوهش حاضر جهت تعيين اثربخشي درمان متمركز بر هيجان بر ناگويي هيجاني و خودانتقادي دروني‌شده در دختران كمال‌گراي روان‌رنجور انجام گرديد. مواد و روش‌ها: جامعه‌ي آماري پژوهش دختران كمال‌گراي روانجور مراجعه‌كننده به برخي مراكز مشاوره‌ي شهر اهواز بود كه نمونه‌اي شامل ۵ نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند و كسب حداقل نمره‌ي خط برش ۱۴۵ در آزمون كمال‌گرايي روان‌رنجور انتخاب شدند. اين مطالعه از نوع طرح شبه‌آزمايشي تك موردي بود. پروتكل درمان متمركز بر هيجان (گلدمن و گرينبرگ، ۲۰۱۵) طي ۱۱ جلسه ۹۰ دقيقه‌اي اجرا شد. مشاركت‌كنندگان مقياس ناگويي‌هيجاني و سطوح خودانتقادي را تكميل نمودند. داده‌ها در سه مرحله خط پايه، درمان و پيگيري جمع‌‌آوري شدند و به روش شاخص تغيير پايا، درصد بهبودي و ترسيم ديداري تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج درصد بهبودي نشان داد كه آزمودني‌ها در مرحله‌ي درمان در متغير ناگويي هيجاني (10/58) و در متغير خودانتقادي دروني‌شده (21/32) و در مرحله‌ي پيگيري در متغير ناگويي هيجاني (19/41) و در متغير خودانتقادي دروني‌شده (51/76) بهبود پيدا كردند. همچنين شاخص تغيير پاياي هر دو متغير در مرحله‌ي پس از درمان و پيگيري معني‌دار (z=1/96 و سطح معني‌داري 0/05) بود. نتيجه‌گيري: بنابراين درمان متمركز بر هيجان باعث كاهش ناگويي هيجاني و خودانتقادي دروني‌شده در دختران كمال‌گراي روان‌رنجور مي‌شود.