اثربخشي آموزش تربيت‌جنسي بر سازگاري، انزواطلبي و مهارت‌اجتماعي كودكان آزارديده جنسي و كودكان عادي

زمينه و هدف: دوران كودكي از مهم‌‌ترين مراحل زندگي است، در اين دوره زندگي ممكن است انواع آزار و اذيت جنسي براي كودكان به وجود آيد. اين پژوهش با هدف اثربخشي آموزش تربيت‌جنسي  در كودكان آزارديده جنسي و كودكان عادي انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري دوماهه با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش كودكان ۷ تا ۱۲ سال جنوب غرب شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بودند. نمونه آماري اين پژوهش، متشكل از ۱۵ كودك آزارديده جنسي و ۱۵ كودك عادي در منطقه ۱۹ و ۱۶ تهران بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه انزواطلبي راسل، پپلا و كورتونا (۱۹۷۸)، پرسشنامه سازگاري فردي اجتماعي كاليفرنيا كلارك و ديگران (۱۹۵۳) و پرسشنامه مهارت‏هاي‌اجتماعي گرشام و اليوت (۱۹۹۰) بود كه بر روي هر دو گروه كودكان اجرا شد. در نهايت داده‌ها به روش‌هاي تحليل كواريانس با كمك نرم‌افزار SPSSV۲۲ تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه آموزش تربيت‌جنسي بر افزايش سازگاري و مهارت‏هاي‌اجتماعي در سطح اطمينان ۹۹ درصد (p 0/01 ) و كاهش انزواطلبي در سطح اطمينان ۹۵ درصد ( p 0/05 ) كودكان آزارديده جنسي در مقايسه با كودكان عادي مؤثرتر است. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش بيانگر اين است كه آموزش تربيت جنسي مي‌تواند باعث كاهش مشكلات رفتاري كودكان شده و سازگاري و مهارت‌هاي اجتماعي آنان را ارتقا دهد و بنابراين، آموزش تربيت‌جنسي به كودكان آزارديده بايستي در اولويت قرار گيرد.