مقايسه اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه و اميد درماني بر فعاليت‌هاي خودمراقبتي و اجتناب شناختي-رفتاري در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

زمينه و هدف: مقايسه رويكردهاي مختلف روان‌شناختي درزمينه ميزان اثرگذاري آن‌ها بر متغيرهاي روان‌شناختي موردعلاقه بسياري از محققان مي‌باشد؛ در اين راستا پژوهش حاضر باهدف مقايسه اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه و اميد درماني بر فعاليت هاي خودمراقبتي و اجتناب شناختي-رفتاري در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 انجام گرديد. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش آزمايشي و از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل مي باشد. جامعه آماري شامل كليه زنان و مردان متأهل مبتلا به ديابت نوع 2 و عضو انجمن ديابت شهر اهواز در سال 1400 بودند. 60 نفر از اين بيماران بر اساس ملاك‌هاي ورود و خروج، غربال گري و به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و بعد از همسان سازي، به‌صورت گمارش تصادفي در 3 گروه 20 نفره گمارده شدند. ابزارهاي تحقيق شامل مقياس فعاليت هاي خودمراقبتي ديابت (توبرت و همكاران، 2000) و مقياس اجتناب شناختي-رفتاري (اتنبرگ و دابسون، 2004) بود. داده ها از طريق تحليل كوواريانس چندمتغيري(MANCOVA)  و تك متغيري  (ANCOVA)  با استفاده از نرم‌افزارSPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان فراتشخيصي يكپارچه و اميد درماني بر فعاليت هاي خودمراقبتي و اجتناب شناختي-رفتاري در بيماران مبتلا به ديابت مؤثر بوده اند (0.05 P)؛ به‌علاوه، نتايج نشان داد كه بين اثربخشي دو نوع مداخله در بيماران مبتلابه ديابت تفاوت معنا داري وجود ندارد. نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد هر دو رويكرد به يك اندازه بر فعاليت هاي خودمراقبتي و اجتناب شناختي-رفتاري در بيماران مبتلا به ديابت اثرگذار است.