مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري با استفاده از تمثيل‌ها و حكايات مولانا و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني مادران داراي كودك مبتلا به فلج مغزي

زمينه و هدف: محققان علاقه‌مند به مكانيسم‌هاي تسهيلگر در مداخلات درماني ازجمله سازوكارهاي فرهنگي مي‌باشند، بنابراين پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي – رفتاري با استفاده از تمثيل‌ها و حكايت‌هاي مولانا و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني مادران كودكان فلج مغزي انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش از نوعِ تركيبي (كيفي-كمي) مي‌باشد. طرح پژوهش در قسمت كيفي از نوع روش تحليل محتواي قياسي و در قسمت كمي از نوع نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون و پس‌آزمون با دو گروه آزمايش و گواه بود. نمونه پژوهش مشتمل بر ۴۸ نفر از مادران داراي كودك فلج مغزي بود كه با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و سپس به روش تصادفي در ۳ گروه آزمايشي (۲ گروه) و گواه جاي گزاري شدند. جهت جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه تحمل پريشاني (سيمونز و گاهر، ۲۰۰۵) استفاده شد. داده‌ها با بهره‌گيري از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بن فروني و توسط نرم‌افزار SPSS۲۳ تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج حاكي از آن بود كه هر دو درمان در بهبود سطح تحمل پريشاني و مؤلفه‌هاي آن (تحمل، جذب، ارزيابي، تنظيم) در آزمودني‌ها در مرحله پس‌آزمون و پيگيري مؤثر بوده‌اند (۰۵/۰ p). نتيجه‌گيري: ‏مي‌توان نتيجه گرفت غني‌سازي روابط مبتني بر ‏ رفتاردرماني شناختي ‏ درمان هيجان مدار بر صميميت زناشويي و سازگاري در زوجين ‏مؤثر است نتايج حاصل از اين پژوهش مي‌تواند پشتوانه‌اي براي استفاده از درمان شناختي – رفتاري با استفاده از تمثيل‌ها و حكايت‌هاي مولانا و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در مادران اين گروه از كودكان باشد.