ارضاي نيازهاي بنيادين روان شناختي در روابط دوستي و درگيري تحصيلي: نقش واسطه اي احساس تعلق به دانشگاه در دوران كرونا

زمينه و هدف: مطالعات روابط مستقيم و مثبت بين ارضاي نيازهاي بنيادين روان شناختي و درگيري تحصيلي را نشان مي دهند. با اين حال، مطالعات اندكي مكانيزم هاي زيربنايي اثرگذار بر اين روابط را به ويژه در دوران كرونا مورد تجزيه و تحليل قرار دادند. بر اين اساس، هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي احساس تعلق به دانشگاه در رابطه بين ارضاي نيازهاي بنيادين در روابط دوستي با ابعاد درگيري تحصيلي بود. مواد و روش‌ها: روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه بيرجند در نيمسال دوم تحصيلي 1400-1399 تشكيل دادند. تعداد 290 نفر به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند و به مقياس هاي ارضاي نيازهاي بنيادين در روابط، حس عضويت روان شناختي در دانشگاه و پرسشنامه درگيري تحصيلي پاسخ دادند. به منظور تحليل داده ها از روش مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: يافته ها نشان داد كه ارضاي نيازهاي بنيادين در روابط دوستي نقش يك عامل حمايتي و مثبت در احساس تعلق به دانشگاه داشت. بعلاوه، نقش واسطه اي احساس تعلق به دانشگاه در رابطه بين ارضاي نيازهاي بنيادين روان شناختي در روابط با دوستان و درگيري تحصيلي تأييد شد (0.01 P). شاخص هاي برازش كلي مدل نيز نشان داد كه مدل مذكور برازش مناسبي دارد. همچنين، احساس تعلق به طور معناداري با درگيري تحصيلي ارتباط داشت. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر بر اهميت بسترسازي براي درگيري تحصيلي دانشجويان در كلاس هاي دانشگاهي كه مستلزم فراهم نمودن فضايي براي تقويت روابط دوستي و نيز به تبع آن تجربه احساس تعلق آن ها به دانشگاه است، تأكيد مي كند. محدوديت هاي اين مطالعه و جهت گيري هاي پژوهش هاي بعدي مورد بحث قرار خواهند گرفت.