فقر، احساس‌محروميت نسبي و كيفيت‌زندگي (مطالعه موردي: شهروندان تهران)

كاهش فقر به عنوان مهمترين هدف سياستگذاري اجتماعي، جنبه‌هاي فراتر از اقتصاد و بازار را دربر مي‌گيرد و ناظر به سويه‌هاي مختلف كيفيت‌زندگي است. در اين مقاله به دنبال پاسخي براي اين مسأله هستيم كه احساس‌محروميت‌نسبي چه رابطه‌اي با كيفيت‌زندگي دارد. جمعيت آماري را افراد 18 سال به بالا كه در سال1400 در شهر تهران ساكن بوده تشكيل داده‌اند. روش تحقيق پيمايشي و اطّلاعات با تكنيك مصاحبه رو‌در‌رو در قالب پرسش‌نامه، گردآوري شده است. حجم نمونه 404 نفر و نمونه‌ها به روش نمونه‌گيري احتمالي از نوع خوشه‌اي سيستماتيك انتخاب شده‌اند. براي داوري در باب فرضيات، از آزمون ضريب‌همبستگي‌(پيرسون، اسپيرمن)، رگرسيون چند‌متغيره و تحليل‌مسير استفاده شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه: با كاهش ‌احساس‌محروميت نسبي شهروندان، كيفيت‌زندگي افزايش مي يابد و بالعكس. در صورتي كه با افزايش بهزيستي مادي، ارزش‌هاي رفاهي، درآمد خانواده و طبقه اجتماعي شهروندان، كيفيت‌زندگي نيز افزايش مي يابد. همچنين درآمد و پس‌انداز خانواده در دوران شيوع كوويد 19كاهش يافته است. پس مي توان گفت: حق برخورداري از فرصت برابر، تأثير مستقيم بر رفاه شهروندان دارد و اين تأثير از طريق ارائه خدمات يا درآمد است. از آنجايي كه فقر و ناسلامتي دو روي يك سكه‌اند و فقر، خود محروميت و نابرابري و ناامني مي‌آفريند، پس برابر دانستن افراد در مقابل قانون، ايجاد فرصت‌هاي برابر براي همه در قالب توزيع امكانات و منابع بصورت يكسان، مي‌تواند زمينه مناسبي را براي تحقق عدالت و افزايش كيفيت‌زندگي در جامعه فراهم آورد.