نسبت اروس، تخنه و فلسفه در دو محاوره مهماني و فدروس افلاطون (با تأكيد بر نقد آراء ولاستوس و نوسباوم)

«اروس» بعنوان خداي عشق يوناني، علاوه بر معاني مختلفي كه در تاريخ اساطيري و فلسفي پيش از سقراط داشته، در فلسفه افلاطون نيز با تعابير گوناگوني آمده است. اين تنوع معاني سبب شده كه مفسران وي در تفسير آن مرتكب خطا شوند؛ از جمله در ترجمه اروس به عشق. در مقاله حاضر به بررسي معناي اروس در دو محاوره مهماني و فدروس افلاطون، و ارتباط آن با «فلسفه» و «تخنه» پرداخته شده است. اروس در محاوره مهماني، پس از بيان چند معناي مختلف، سرانجام بمعناي اشتياق و آرزو به مشاهده زيبايي مطلق بكار رفته كه در حقيقت همان فلسفه است، چراكه در انديشه افلاطون، تفاوت ميان ايده خير (كه فلسفه انگيزه‌يي براي مشاهده آن است) و ايده زيبايي، تفاوتي اعتباري است؛ بدين معنا كه ايده خير و زيبايي مطلق يك حقيقتند كه از دو دريچه به آن نگريسته شده است. حال از آنجا‌كه ديالكتيك ـ يعني فعاليتي كه در آن جزئيات كثير از واحد، و واحد از جزئيات كثير شناخته ميشود ـ در محاوره فدروس بعنوان ابزار تخنه (Technites) معرفي شده، ميتوان چنين نتيجه گرفت كه عاشق افلاطوني ـ بمعنايي كه در اين مقاله مطرح شده ـ و فيلسوف جز از طريق تخنه به درك ايده زيبا (يا خير) نائل نخواهند شد. تحليل مباحث مقاله، با تكيه بر نقد آراء دو مفسر افلاطون، پروفسور گرگوري ولاستوس و مارتا نوسباوم، انجام خواهد شد.