رابطۀ عوامل كالبدي محيطي با انگيزه مشاركت ورزشي سالمندان: نقش ميانجي دلبستگي به مكان (مطالعه موردي: جاده سلامت شاهرود)

با توجه به روند سريع سالمندي جمعيت و كاهش فعاليت‌بدني سالمندان، بررسي عوامل مهم در ايجاد انگيزۀ سالمندان براي شركت در فعاليت‌بدني ضروري به نظر مي‌رسد. پژوهش حاضر كه از نظر هدف كاربردي و روش جمع‌آوري داده‌هاي آن توصيفي-همبستگي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري بود، به بررسي نقش ميانجي دلبستگي به مكان در ارتباط بين عوامل كالبدي محيطي و انگيزۀ مشاركت ورزشي سالمندان پرداخته است. جامعه آماري پژوهش كليه سالمندان جاده سلامت شاهرود بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 350 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي اندازه‌گيري متغيرهاي عوامل كالبدي محيطي، انگيزۀ مشاركت ورزشي و دلبستگي به مكان به ترتيب از پرسشنامه‌هاي حاتمي‌نژاد و همكاران، دسي و رايان و كايل و همكاران استفاده شد. تجزيه و تحليل اطلاعات با استفاده از روش مدل‌يابي معادلات ساختاري و نرم‌افزار  Smart-PLS 3.2.8 انجام شد. نتايج پژوهش حاكي از رابطۀ مستقيم مثبت عوامل كالبدي محيطي با دلبستگي به مكان و همچنين رابطۀ مثبت و معنادار دلبستگي به مكان با انگيزۀ مشاركت سالمندان در فعاليت‌بدني بود. همچنين، ارتباط غيرمستقيم عوامل كالبدي محيطي با انگيزش مشاركت از طريق متغير ميانجي دلبستگي به مكان مشخص گرديد. در حالي كه بين عوامل كالبدي محيطي و انگيزۀ مشاركت در فعاليت‌بدني ارتباط معناداري مشاهده نشد. با توجه به يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت يكي از عوامل مؤثر در ارتباط با افزايش انگيزۀ مشاركت سالمندان در فعاليت‌بدني، توجه به عوامل محيطي و به تبع آن ايجاد حس دلبستگي به مكان در آنها مي‌باشد.