سالمندي موفق: نقش سبك زندگي، هوش معنوي و خودكارآمدي

با توجه به اينكه كشور ايران تجربه سالمندي را آغاز كرده است، بديهي است شناسايي وضعيت سلامت سالمندان و بررسي عوامل مؤثر بر سالمندي موفق اولين گام براي ارتقاي سلامت آنان است. بنابراين اين پژوهش با هدف بررسي رابطه  سالمندي موفق براساس سبك زندگي، هوش معنوي و خودكارآمدي بود. پژوهش حاضر از نظر روش، توصيفي از نوع همبستگي و از نظر هدف، يك مطالعه بنيادي بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه سالمندان ساكن در مراكز سالمندي شهر تهران در سال 1400 بود. تعداد اين افراد 1100 نفر است كه با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي، 285 نفر انتخاب و از بين پرسش‌نامه‌هاي گردآوري شده 200 پرسشنامه كامل انتخاب و تحليل شد. جهت گردآوري اطلاعات در اين پژوهش از پرسش‌نامه‌هاي سالمندي موفق زنجري و همكاران، سبك زندگي لعلي، هوش معنوي كينگ و خودكارآمدي شرر و مادوكس استفاده شد. جهت تحليل داده‌ها از روش‌هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه در نرم‌افزار SPSS24 استفاده شد. نتايج ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه بين سبك زندگي با سالمندي موفق (0/67=r)، خودكارآمدي و سالمندي موفق (0/40=r) و بين هوش معنوي و سالمندي موفق (0/21=r) همبستگي معناداري بود و توليد معناي شخصي نيز بالاترين همبستگي را با سالمندي موفق داشت (0/67=r). بعلاوه نتايج حاصل از تحليل رگرسيون چندگانه به روش همزمان نشان داد كه 54 درصد از تغييرات سالمندي موفق، مي‌تواند توسط متغيرهاي پيش‌بين تبيين شود (0/01 P). با توجه به نتايج اين پژوهش، اصلاح سبك زندگي و همچنين بهبود سطح هوش معنوي و خودكارآمدي، در جهت بهبود سالمندي موفق در سالمندان گام برداشت. بنابراين سالمندان بايد خصوصيات و ويژگي‌هاي سالمندي را به عنوان ضعف‌هاي شخصيتي خود در نظر نگيرند و از طريق يافتن سبك زندگي مناسب با اين دوره خاص، افزايش خودكارآمدي و بهبود هوش معنوي، تغييراتي در نحوه زندگي خود به وجود آورند.