اثربخشي واقعيت‌درماني بر اميد به زندگي و بهزيستي رواني سالمندان مقيم خانه‌هاي سالمندان

فرايند سالمندي را مي‌توان مجموعه‌اي از تغييرات نامطلوب ساختاري و عملكردي دانست كه با افزايش سن به طرز فزاينده‌اي روي هم انباشته مي‌شوند و موجب كاهش ميزان مؤلفه‌هايي همچون اميد به زندگي و بهزيستي روان‌شناختي در سالمندان مي‌شود. اما با مداخله مناسب مي‌توان به بهبود اين عوامل كمك كرد. بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي واقعيت درماني بر اميد به زندگي و بهزيستي روان‌شناختي سالمندان مقيم خانه‌هاي سالمندان شهر همدان بود. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري تمامي سالمندان مقيم خانه‌هاي سالمندان شهر همدان در شش ماهه دوم سال 1400 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند با توجه به ملاك‌هاي ورود به مطالعه انتخاب شدند. افراد به طور تصادفي به دو گروه 15 نفره شامل گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. گروه آزمايش 10 جلسه مداخله واقعيت درماني دريافت كرد و گروه كنترل در اين زمان هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. ابزار پژوهش پرسش‌نامه‌هاي اميد به زندگي اشنايدر و بهزيستي روان‌شناختي ريف بود. در نهايت، داده‌هاي جمع‌آوري شده در دو سطح آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (تحليل كوواريانس تك‌متغيري) با استفاده نرم‌افزار SPSS نسخه 24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه مداخله واقعيت‌درماني در افزايش اميد به زندگي سالمندان و افزايش بهزيستي روان‌شناختي آنها اثربخشي معناداري دارد (0/05 P). بنابراين پروتكل واقعيت درماني مي‌تواند به عنوان يكي از مداخلات روان‌شناختي مؤثر در افزايش اميد به زندگي و بهزيستي روان‌شناختي سالمندان مورد استفاده قرار گيرد.