ارزيابي قابليت اكولوژيك اراضي شهرستان فيروزآباد براي استمرار و گسترش فعاليت‌هاي كشاورزي و مرتع‌داري

كشاورزي فشرده و بهره‌برداري بي‌رويه از مراتع، موجب كاهش حاصلخيزي اراضي مستعد كشاورزي، افت كيفيت مراتع و تخريب محيط‌زيست شهرستان فيروزآباد شده است. بروز خشكسالي‌هاي مستمر و كاهش تراز آب زيرزميني نيز فعاليت‌هاي بخش كشاورزي اين شهرستان را تحت‌الشعاع قرار داده است؛ بنابراين، پژوهش حاضر با هدف بررسي قابليت اكولوژيكي منطقه براي استمرار و گسترش فعاليت‌هاي كشاورزي و مرتع‌داري انجام شد. با درنظرگرفتن مؤلفه‌هاي ارتفاع از سطح دريا، جهت جغرافيايي، درصد شيب، پوشش گياهي، اقليم، بافت خاك، ميزان زهكشي خاك، حاصلخيزي خاك، فرسايش‌پذيري خاك و ميزان آب، نسبت‌به ارزيابي قابليت اكولوژيك اقدام شد. در نهايت، با استفاده از روش‌هاي تركيب خطي وزني (WLC) و ميانگين وزني رتبه‌بندي‌شده (OWA)، مناطق مستعد كشاورزي و مرتع‌داري شناسايي شدند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه تنها بخش محدودي از اراضي شهرستان براي انجام فعاليت‌هاي كشاورزي و مرتع‌داري مناسب هستند. بر اساس ارزيابي‌هاي انجام‌شده به روش‌هاي WLC و OWA به‌ترتيب 28.7 و 12.6 درصد از مناطق از ظرفيت متوسطي براي زراعت، باغداري و مرتع‌داري برخوردارند. اين در حالي است كه به‌ترتيب 71.1 و 84.6  درصد از اراضي شهرستان، داراي توان ضعيف يا فاقد توان لازم براي انجام فعاليت‌هاي كشاورزي و مرتع‌داري هستند. با توجه به يافته‌ها، بايد از توسعۀ كشاورزي فشرده در منطقه اجتناب شود. همچنين در مناطق داراي توان اكولوژيكي متوسط مي‌بايست به كاشت متناوب محصولات كشاورزي، گسترش باغات كشاورزي و توسعۀ منطقي فعاليت‌هاي مرتع‌داري بسنده شود. در مناطق داراي توان ضعيف نيز نه‌تنها بايد از توسعۀ زراعت‌هاي آبي خودداري شود، بلكه مي‌بايست نسبت‌به اجراي برنامه‌هاي مربوط به مديريت مراتع نيز اقدام شود.