تحليل فضايي و سطح‌‌بندي شاخص‌‌هاي توسعۀ باغداري در استان‌‌هاي كشور

تخصيص بهينه ميان بخش‌‌هاي مختلف اقتصادي، شناخت صحيح از ميزان بازدهي منابع در هريك از بخش‌‌ها را طلب مي‌‌كند. در مواقعي كه كميابي يك يا چند منبع كه در توليد يك بخش نقش حياتي‌‌تري دارند، وجود داشته باشد، تخصيص بهينۀ آن منبع كمياب ميان بخش‌‌هاي مختلف امري حياتي است. در اين پژوهش استان‌‌هاي مختلف كشور از نظر پراكندگي فضايي و سطوح توسعه‌يافتگي شاخص‌‌هاي  باغداري با روش‌‌هاي مختلف تحليل عاملي و تحليل خوشه‌‌اي و همچنين روش HDI مورد سنجش قرار گرفته است كه به‌دليل اهميت كاربرد مدل تحليل عاملي، تحليل خوشه‌‌اي و HDI در مطالعات جغرافيايي در اين پژوهش سعي شده است به كمك توزيع فضايي شاخص‌‌هاي باغداري در 30 استان كشور از لحاظ توسعه‌يافتگي پرداخته شود، براي اين منظور 22 متغيّر نرم‌‌سازي‌شده مورد مطالعه قرار گرفتند و از ميان آن‌ها 4 عامل انتخاب شد كه 87 درصد از اطلاعات متغيّرهاي اوليه را در درون خود دارا هستند و سپس براساس اين چهار عامل استان‌‌هاي مختلف كشور به 5 خوشۀ همگن طبقه‌‌بندي شد و براي سنجش توسعه‌يافتگي آن از روشHorticultural development index  شاخص توسعۀ كشاورزي استفاده شده است كه توسعه‌يافته‌‌ترين استان از نظر باغداري اصفهان با HDI 0.24 درصد و محروم‌ترين استان‌هاي بوشهر و قم با HDI 0.94 درصد است.