تحليل و بررسي عوامل مؤثر در ارتقاي پياده‌مداري با رويكرد طراحي محيط در چهارچوب برنامه‌ريزي سبزراه‌‌‌ها (مطالعۀ موردي: كلان‌شهر مشهد)

پياده‌راه ابزاري مرتبط با سلامت اجتماعي، سبك زندگي شهري، اقتصاد شهري، كيفيت محيطي است. در دهه‌‌هاي اخير اين فضاهاي شهري به دلايل مختلفي از جمله ايجاد مقياس انساني، افزايش پويايي و تعاملات اجتماعي، مسائل محيط زيستي، سلامت فردي و اجتماعي، ايجاد شادابي و جذب توريسم، بسيار مورد توجه صاحب‌نظران برنامه‌ريزي شهري قرار گرفته است. ا توجه به مسائلي چون گردشگر‌پذيري، 5/4 برابر‌شدن تعداد خودروها در دهۀ اخير، افزايش ميزان آلاينده‌‌هاي محيط زيستي ناشي از حمل و نقل، افزايش آمار كم‌تحركي و اضافه‌وزن شهروندان و به‌طور‌كلي عدم‌مطلوبيت زيست‌پذيري اين كلان‌شهر، نياز به حمايت از حمل‌ونقل پاك و انسان‌محور احساس مي‌‌شود. ايجاد يك محور پيادۀ مطلوب و سازگار با محيط زيست مي‌‌تواند در ارتقاي فضاهاي باز پياده‌محور  نقش بسزايي داشته باشد. آنچه در برنامه‌ريزي اين فضاها مي‌‌تواند نقش مؤثري بازي كند و اهداف ذكرشدۀ برنامه‌‌ريزان شهري را جامع عمل بپوشاند، پيشنهاد راهكاريست كه قابليت تطبيق با نيازهاي مادي و معنوي شهروندان را در خود جاي دهد. در تحقيق پيشِ‌رو علاوه‌بر معرفي سبزراه‌‌ها به‌عنوان بستري براي تحقق بسياري از انتظارات برنامه‌ريزان شهري براي ايجاد تحول در فضاي عمومي پياده‌‌راه‌‌ها، سعي شده است انتظارات شهروندان از چنين فضاهايي نيز به‌عنوان يكي از مهم‌ترين عوامل مؤثر در ايجاد تحول در فضاي عمومي شهري مورد بررسي قرار گيرد. به اين منظور با استفاده از پرسشنامه و روش‌‌هاي تجزيه‌وتحليل و وزن‌دهي SAW  و AHP، به بررسي نظرات و انتظارات جامعۀ شهري از يك محور پيادۀ مطلوب و مؤثر در سبك نوين زندگي شهري پرداخته شده است. نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌‌دهد كه سبزراه‌‌ها مي‌‌توانند بستري براي تحول در سبك زندگي شهري و گرايش به پياده‌روي و فعاليت روزانه و افزايش ارزش اقتصادي زمين تا ميزان 23 درصد باشند. همچنين، استفاده از پوشش گياهي، اختصاص خط ويژۀ دوچرخه و درنظرگرفتن اماكن پرتردد در برنامه‌ريزي اين فضاها مي‌‌تواند در افزايش تمايل شهروندان به پياده‌روي، نقش بسزايي داشته باشد.