مقايسه اثربخشي روان درماني پويشي بين فردي كوتاه مدت و زوج درماني هيجان مدار در زوجين مبتلا به فقر در تعاملات عاطفي(الكسي تايمي)

هدف پژوهش حاضر، تعيين ميزان اثربخشي مداخله‌ روان‌پويشي بين فردي در مقايسه با زوج درماني هيجان‌مدار بر فقر در تعاملات عاطفي، رضايت زناشويي و دشواري هيجاني بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمايشي با گروه گواه و طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري 3 ماهه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه زوج هاي ساكن مناطق ۱،۲،۳ تهران بود. جهت انتخاب نمونه از طريق فراخوان اينترنتي و نمونه هاي در دسترس 60 زوج براساس ملاك هاي ورود انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس آلكسي تايمي تورنتو-۲۰ (باگبي، پاركر و تيلور، ۱۹۹۷)، مقياس رضامندي زوجيت افروز (1387)، مقياس دشواري هيجاني (گرتز و رومر، 2004) بود. درمان روان‌پويشي بين فردي باركهام و همكاران (2017) و زوج درماني هيجان مدار جانسون و همكاران (۲۰۰۴) ، هفته‌اي يك ‌بار، براي گروه ‌هاي آزمايشي اجرا شد. داده‌ ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس آميخته و آزمون تعقيبي بنفروني تحليل شد. نتايج نشان داد كه هر دو مداخله روان‌پويشي بين فردي و زوج درماني هيجان مدار بر فقر در تعاملات عاطفي ، رضايت زناشويي و دشواري هيجاني اثر دارند، و اثربخشي زوج درماني هيجان مدار بر هر سه متغير پژوهش معنادارتر بود. همچنين اثربخشي هر دو روش روان‌پويشي بين فردي و زوج درماني هيجان مدار در مرحله پيگيري 3 ماهه پايدار بود. در نتيجه هر دو روش مداخله‌ بين‌فردي روان‌پويشي و هيجان‌مدار مي‌توانند براي بهبود مشكلات ناشي از فقر در تعاملات عاطفي، رضايتمندي زناشويي و دشواري هيجاني مؤثر باشند.