پيش بيني تاب آوري در پرستاران براساس اضطراب كرونا و انعطاف پذيري شناختي

هدف پژوهش حاضر پيش‌بيني تاب‌آوري پرستاران بر اساس اضطراب كرونا و انعطاف‌پذيري شناختي بود. پژوهش حاضر ازلحاظ هدف جزء پژوهش‌هاي بنيادين و ازلحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعۀ پژوهش را كليه پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي استان كرمانشاه در سال 1400 تشكيل دادند كه از بين آن‌ها به‌صورت در دسترس 360 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل مقياس تاب‌آوري كانر و ديويدسون (CD-RISC، 2003)، مقياس اضطراب كرونا علي پور و همكاران (CDAS، 1398) و مقياس انعطاف‌پذيري شناختي دنيس و وندوروال (CFI، 2010) بود. تجزيه‌وتحليل داده‌هاي گردآوري‌شده به كمك آزمون همبستگي پيرسون و آزمون رگرسيون چندگانه انجام شد. نتايج پژوهش نشان داد بين متغيرهاي اضطراب كرونا با تاب‌آوري (p 0/01, r=0/584) و انعطاف‌پذيري شناختي با تاب‌آوري (p 0/01, r=0/221) همبستگي معنادار وجود دارد و خرده مقياس‌هاي نشانه‌هاي جسمي اضطراب كرونا (0.168-=B و 0.003=P)، ادراك كنترل (0.498=B و 0.001=P) و ادراك گزينه‌هاي مختلف (0.194=B و 0.001=P) توان پيش‌بيني 40.5 درصد از تغييرات تاب‌آوري را داشتند؛ بنابراين با ارتقاي انعطاف‌پذيري شناختي و كاهش اضطراب كرونا، مي‌توان در جهت ارتقاي تاب‌آوري قدم برداشت.