مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر عدم تحمل بلاتكليفي زنان آسيب‌ديده از خيانت همسر

هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و شناخت‌درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي بر عدم تحمل بلاتكليفي زنان آسيب ديده از خيانت همسر بود. پژوهش به روش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل و دوره پيگيري سه ماهه بود. جامعۀ پژوهش را تمامي زنان آسيب ديده از خيانت همسر كه از ابتداي مهر تا اواسط آذرماه 1401 به مراكز مشاوره خانواده شهر كرج مراجعه كردند تشكيل دادند كه از بين آنها 45 نفر به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب  و در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه قرار گرفتند. گروه آزمايش اول و دوم  هر يك طي 8 جلسه تحت تأثير درمان مبتني برپذيرش و تعهد (ACT) و شناخت درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي (MBCT) قرار داده شدند. ابزار پژوهش مقياس عدم تحمل بلاتكليفي (IUS، فريستون و همكاران، 1994) بود. يافته‌هاي به دست آمده از تحليل واريانس آميخته نشان داد، تفاوت معناداري بين گروه‌ها در مراحل پس آزمون و پيگيري وجود دارد (p 0/0001). هر دو روش مداخله موجب كاهش عدم تحمل بلاتكليفي شده‌اند و ميزان اثربخشي در طي زمان داراي ماندگاري اثر بوده است. همچنين بين ميزان اثربخشي دو روش تفاوت معناداري وجود نداشت (p 0/0001). بطور كلي نتايج به دست آمده از پژوهش نشان داد هر دو روش مداخله بر عدم تحمل بلاتكليفي زنان آسيب ديده از خيانت همسر مؤثر بودند.