مدل ساختاري رضايت زناشويي بر اساس راهبردهاي تنظيم هيجان با نقش ميانجي‌گري ويژگي‌هاي شخصيتي در زنان مبتلا به سندروم پيش از قاعدگي

هدف از پژوهش حاضر ارائه مدل ساختاري رضايت زناشويي بر اساس راهبردهاي تنظيم هيجان با نقش ميانجي‌گري ويژگي‌هاي شخصيتي در زنان مبتلا به سندروم پيش از قاعدگي بود. پژوهش حاضر توصيفي_همبستگي به روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه پژوهش شامل كليه زنان مراجعه‌كننده به كلينيك‌هاي روانشناسي، مراكز بهداشت و متخصصين زنان و زايمان با تشخيص ابتلا به سندروم پيش از قاعدگي غرب تهران در سال 1400 بود. تعداد 410 نفر به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند و پرسشنامه‌هاي رضايت زناشويي (ENRICH) انريچ (1989)، راهبردهاي تنظيم هيجاني (CERQ-P) گارنفسكي و همكاران (2002) و ويژگي‌هاي شخصيتي (NEO-FFI) كاستا و مك‌كري (1992) را تكميل كردند. نتايج نشان داد ضريب مسير كل بين راهبردهاي انطباقي تنظيم هيجان و رضايت زناشويي (0.001 p) مثبت و ضريب مسير كل بين راهبردهاي غير انطباقي و رضايت زناشويي (0.05 p) منفي و معني‌دار بود. همچنين ضريب مسير غير مستقيم بين راهبردهاي غير انطباقي با رضايت زناشويي تنها از طريق روان‌رنجورخويي (0.01 p) معنادار بود و ضريب مسير غير مستقيم بين راهبردهاي انطباقي تنظيم هيجاني با رضايت زناشويي از طريق وظيفه‌شناسي (0.01 p)، برونگرايي (0.01 p) و روان‌رنجورخويي (0.01 p) معنادار بود. بنابراين مي‌توان گفت مدل رضايت زناشويي زنان داراي سندروم پيش از قاعدگي بر اساس راهبردهاي تنظيم هيجاني و ويژگي‌هاي شخصيتي از برازش مطلوبي برخوردار است و استفاده از اين مدل مي‌تواند در جهت آگاهي از سندروم پيش از قاعدگي به متحصصان كمك‌كننده باشد.