اثربخشي درمان گروهي فراتشخيصي بر شدت علائم و ادراك بيماري افراد مبتلا به سندروم روده تحريك‌پذير

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان گروهي فراتشخيصي بر شدت علائم و ادراك بيماري افراد مبتلابه سندروم روده تحريك‌پذير بود. اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون_پس‌آزمون و گروه كنترل با مرحله پيگيري يك ماهه بود. جامعه آماري شامل كليه بيماران زن مبتلابه بيماري سندروم روده تحريك‌پذير مراكز درمان تخصصي شهر اصفهان در سال 1400  بود. نمونه آماري شامل 30 نفر از اين زنان بود كه به‌صورت هدفمند انتخاب شدند. سپس، به‌طور تصادفي 15 نفر در گروه گواه و 15 نفر در گروه آزمايش جايگزين گرديدند. گروه مداخله درمان فراتشخيصي را طي 8 جلسه 60 دقيقه‌اي هفته‌اي يكبار دريافت كردند. داده‌ها با استفاده از مقياس ادراك بيماري-فرم كوتاه براد بنت و همكاران (2006) (brief IPQ) و مقياس شدت نشانه‌هاي سندرم روده تحريك‌پذير لكنر و همكاران (2013) (IBS-SSS) جمع‌آوري و به روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد نمرات شدت علائم زنان مبتلابه اختلال سندروم روده تحريك‌پذير از مرحله پيش‌آزمون به پس‌آزمون و پيگيري كاهش يافته است كه نشان دهنده تاثير درمان فراتشخيصي در كاهش شدت علائم و ادراك بيماري در اين زنان است (0.05 p). همچنين با ماندگاري اثر در مرحله پيگيري در كاهش شدت علائم و ادراك بيماري؛ پايداري اثر درمان گروهي فراتشخيصي بر كاهش شدت علائم و ادراك بيماري زنان مبتلابه اختلال سندروم روده تحريك‌پذير تاييد شد (0.05 p). نتيجه‌گيري مي‌شود اين مداخله تاحد ‌زيادي توانست شدت علائم و ادراك بيماري را كاهش دهد.