بررسي اثربخشي درمان شناختي-رفتاري بر بهبود عملكرد شناختي و روانشناختي مبتلايان به ديابت بهبود يافته كرونا

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان شناختي- رفتاري بر بهبود عملكرد شناختي و روانشناختي مبتلايان به ديابت بهبود يافته كرونا انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، شامل كليه‌ي مبتلايان به ديابت بهبود يافته كروناي مركز روشنگران شهر تهران در سال 1401 بود. تعداد 30 نفر از جامعه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و  گواه (15 نفر) قرار گرفتند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از مقياس اضطراب، استرس و افسردگي(DASS) (لاويباند و لاويباند، 1995) و آزمون حافظه فعال دانيمن و كارپنتر (DCWMT، 1980) استفاده شد. جهت تحليل داده‌ها از تحليل كواريانس چنر متغيري استفاده شد. نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون، بين دو گروه آزمايش و گواه از نظر عملكرد شناختي و روانشناختي تفاوت معنادار وجود دارد(05/0 ‌P). براساس يافته هاي اين پژوهش، مي‌توان از ظرفيت درمان شناختي- رفتاري براي درمان و بهبود عملكرد شناختي و روانشناختي در ديابت بهبود يافته كرونا استفاده كرد.