اثربخشي درمان مبتني بر راه‌حل محور بر معناي زندگي و جهت‌گيري زندگي در زنان دچار دلزدگي زناشويي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان گروهي راه‌حل محور بر معناي زندگي و جهت‌گيري زندگي در زنان دچار دلزدگي زناشويي انجام گرفت. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي ابا طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي زنان متاهل داراي دلزدگي زناشويي مراجعه كننده به مراكز مشاوره سطح شهر رشت در سال 1400 بود. از اين جامعه‌ي آماري با روش نمونه گيري هدفمند تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه گواه) جايگزين شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌ي معناي زندگي استگر و همكاران (MLQ) (2006) و پرسشنامه‌ي جهت‌گيري زندگي شي‌ير و كارور (LOT) (1985) استفاده شد. جلسات مشاوره راه‌حل محور گرانت (2011) در 8 جلسه، 4 هفته‌اي و هر هفته دو جلسه و هر جلسه 90 دقيقه به صورت گروهي تنظيم شد. داده‌ها از طريق تحليل كوواريانس چندمتغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج تحليل داده‌ها نشان داد كه با كنترل اثر پيش آزمون بين ميانگين پس ازمون معناي زندگي و جهت‌گيري زندگي در دو گروه آزمايش وكنترل تفاوت معناداري در سطح (0.001 P) وجود داشت بر مبناي يافته‌هاي حاصل مي‌توان گفت درمان راه‌حل‌محور بر معناي زندگي و جهت‌گيري زندگي موثر بود.