از امنيت ساختارمبنا به امنيت سوژه مبنا؛ ارائه نظريه اي جامعه شناختي از امنيت

مطالعات امنيت به مثابه دانشي كلاسيك نخستين بار به عنوان رشته اي فرعي از درون نظريه هاي روابط بين الملل پديد آمد و اختراعي انگلوامريكن بود كه عمر كوتاه آن به فرداي جنگ جهاني دوم مي رسد. مطالعات يادشده به لحاظ تبارشناختي ريشه در مكتب رئاليسم دارد و از همين رو عمدۀ نظريه هاي امنيت رويكرد و ماهيتي ساختارگرايانه دارند و بيش از هر چيز بر سه اصل دولت محوري، خودياري و بقاء بنا شده‌اند. با وجود اين، ديري نپاييد كه ماهيت ساختارگرايانه نظريه هاي جريان اصلي به نسبت هاي مختلف از سوي مكاتب نوپديدي مانند آبريستويث، پاريس و كپنهاگ به چالش كشيده شد. در همين راستا، مقاله پيش رو مي كوشد با ارائه نظريه «امنيت سوژه مبنا»، صورت بندي متفاوتي از امر امنيتي ارائه كند و با برجسته سازي وجوه سوبژكتيو مفهوم امنيت بر ماهيت جامعه شناختي آن تأكيد گذارد. بنا بر تعريف امنيت سوژه مبنا عيارت است از «امنيتي سازي ظرفيت سوژگي انساني و كنشگري اجتماعي به نحوي كه تحقق بعد وجودي فرد به غايت امر امنيتي بدل شود و تضمين پيش شرط هاي نهادي به منظور توسعه و تعميق سوژگي تعيين كنندۀ ماهيت و عملكرد سازوبرگ هاي امنيتي باشد». مقاله پيش رو مي كوشد تا اركان معناشناختي و بنيادهاي جامعه شناختي اين نظريه را تبيين و تشريح كند.