بررسي برهم كنش صمغ فيبر ذرت با آنزيم α-آميلاز و α-گلوكوزيداز و تاثير آن بر فعاليت ممانعت كنندگي آنزيم‌ها

بيشترين تركيب جانبي حاصل از فراوري ذرت در صنعت توليد نشاسته از ذرت، سبوس مي‌باشد كه فقط به صورت غذاي دام از آن استفاده مي‌شود. در اين مطالعه خواص ضد اكسايشي و ضد ديابتي صمغ فيبر ذرت داراي فنل (FAX) و بدون فنل (Y) از سبوس ذرت مورد بررسي قرار گرفت. همچنين جهت بررسي سازوكار ممانعت كنندگي دو آنزيم α-آميلاز و α-گلوكوزيداز، ميزان شدت فلوئورسانس ذاتي و خارجي اندازه گيري شد. نتايج نشان داد بيشترين خاصيت مهاركنندگي راديكال DPPH مربوط به فيبرFAX  µmolTE/g0.399 ± 39.74، و كمترين مربوط به فيبر استخراج شده Y µmolTE/g 0.257 ± 3.73 مي‌باشد. همچنين نتايج فعاليت مهاركنندگي راديكال كاتيوني ABTS مربوط به نمونه  FAXبرابر با molTE/g µ 2.99 ± 137.10 بوده و نمونه Y molTE/g µ 1.17± 29.68 بود. ميزان مهار كنندگي فعاليت آنزيم α-آميلاز خوكي نمونه  FAX بيشتر از Y بوده و اختلاف معني‌داري با يكديگر داشتند (0.05 p). نمونه فيبرFAX بيش‌ترين تاثير را بر مهار فعاليت آنزيم گلوكوزيداز موشي داشت (26.15درصد) در حاليكه نمونه Yدر غلظت‌هاي استفاده شده فاقد خاصيت مهار آنزيم بود. همچنين كاهش شدت فلوئورسانس در اثر افزودن غلظت هاي مختلف هردو فيبر به آنزيم α-آميلاز و α-گلوكوزيداز مشاهده شد ولي اين شدت براي نمونه FAX بيشتر بود. فيبرهاي توليدي توانايي مهار كنندگي هر دو آنزيم را از طريق ايجاد تغيير در ساختمان سوم آنزيم به وسيله پيوندهاي غيركوالانسي را داشتند. بطور كلي نتايج نشان داد كه فيبر با ميزان فنل بالا از سبوس ذرت مي‌تواند به عنوان يك منبع طبيعي داراي فعاليت ضد اكسايشي ومهار فعاليت آنزيم هاي α-آميلاز و α-گلوكوزيداز محسوب شده و در توليد مواد غذايي فراسودمند مورد استفاده قرار گيرد.