شناسايي مولفه‌هاي توسعه آينده‌ پژوهي در نظام آموزش عالي كشور با رويكرد فراتركيب

هدف پژوهش حاضر، شناسايي مولفه هاي توسعه آينده پژوهي در نظام آموزش عالي كشور است. اين پژوهش در چارچوب رويكرد كيفي و با استفاده از روش فراتركيب با رويكرد هفت مرحله اي سندلوسكي و باروسو انجام شد. جامعه آماري مورد مطالعه شامل كليه تحقيقات و مطالعات فارسي (مقاله، پايان نامه، رساله) چاپ شده در حوزه آينده پژوهي در آموزش عالي در بين سال هاي 1380 تا 1400 است. در اين راستا، كليدواژه هاي مرتبط با هدف پژوهش مورد جست وجو قرار گرفت و مقالات و اسناد به‌دست آمده با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند و با توجه به معيارهاي پذيرش مورد بررسي قرار گرفتند كه در نهايت 29 پژوهش كه از معيارهاي ورود به مطالعه برخوردار بودند با استفاده از روش تحليل مضمون تجزيه و تحليل شدند. بر اساس نتايج تحليل داده ها براي جمع آوري داده ها 220 كد باز شناسايي شد كه در 8 مضمون اصلي و 14 مضمون فرعي دسته بندي شدند كه عبارتند از: آموزش (بازنگري برنامه درسي متناسب با نيازهاي جامعه؛ به روز كردن و آينده محوري در برنامه درسي؛ روش هاي تدريس)، كارآفريني (اقتصادي شدن آموزش عالي؛ دانشگاه كارآفرين)، بين المللي شدن (بين المللي سازي دانشگاه)، فنّاوري (دسترسي به پايگاه هاي اطلاعاتي؛ گسترش آموزش هاي آنلاين)، پژوهش (كاربردي و تجا ري شدن پژوهش؛ هدفمندي پژوهش)، منابع انساني (توسعه فردي؛ توسعه مهارت هاي مديريتي)، ساختاري (ساختار انعطاف پذير) و سازگاري با محيط  (دانشگاه سازگارشونده). يافته هاي اين پژوهش بينش جديد و ارزشمندي در اين زمينه با درك عميق از ماهيت آن ارائه كرده است كه مي‌تواند در توسعه آينده پژوهي در نظام آموزش عالي كشور مؤثر واقع شود.