شناسايي عوامل كليدي مؤثر بر كاربست مطالعات آينده در حوزه سياست‌گذاري

سياست گذاران بايد براي آينده هاي مبهم و نامشخص سياست‌گذاري كنند. با توجه به اينكه پژوهشگران آينده پژوه نقش مهمي در فرايند سياست‌گذاري دارند؛ اما همچنان آينده پژوهي جزئي از سياست‌گذاري تلقي نمي شود. هدف اين مقاله شناسايي عوامل بهبود دهنده رابطه آينده پژوهي و سياست‌گذاري است. شناسايي اين عوامل با روش مطالعات كتابخانه‌اي و گروه كانوني انجام شده است. 70 عاملِ بهبود دهنده ارتباط بين دو حوزه مطالعات آينده و سياست‌گذاري شناسايي شدند كه از ميان آن‌ها 8 عامل به طور مشخص بهبود دهنده ارتباط بين تحليل سياست و مطالعات آينده هستند كه ضعيف ترين ارتباط را دارند؛ اين عوامل عبارتند از: سطح عدم‌قطعيت، نوع نگاه و قضاوت ذهني نسبت به آينده، نوع تحليل سياست، شرايط محيط سياست‌گذاري نسبت به آينده، رويكرد بازيگران نسبت به آينده، درك سيستم در مواجهه با موضوعات آينده، شرايط نهادي بازبودن نسبت به آلترناتيوها و چشم انداز زماني نسبت آينده. پس از آن بديلهاي هريك از اين عوامل به منظور گستردگي بينش نسبت به آينده استخراج شده است كه مي‌تواند مبناي سناريوهاي مختلف مدل‌هاي تصميم‌گيري پيش‌نگرانه در پژوهش‌هاي آتي باشد.