آموزش نقاشي به كودكان با بهره‌گيري از نظريۀ اجتماعي- فرهنگي «منطقۀ مجاور رشد» ويگوتسكي

بيان مسئله: نقاشي كودك زيرمجموعه‌اي از هنركودك و فعاليتي در جهت بهبود تفكر و خلاقيت او است. ذوق محوري اين نوع از فعاليت كه همواره با بازي‌هاي‌كودكانه همراه بوده، هنربودگي اين فعاليت را با چالش مواجه ساخته است. ضمن در نظر گرفتن چالش ياد شده، در اين راستا ضرورت دارد تا اين موضوع موردكندوكاو آموزشي قرار گيرد؛ بنابراين در پژوهش حاضر سعي بر آن است تا با استفاده از «نظريۀ رشد» ويگوتسكي به اين پرسش پاسخ داده شود كه چگونه نقاشي را به كودكان آموزش دهيم تا فعاليت‌هاي خلاقۀ آنان در مسير طبيعي رشد آسيب نبيند؟ هدف: از همين منظر و از آن جهت كه ممكن است فعاليت‌هاي ذوقي و خلاقۀ كودكان در نقاشي با آموزش نادرست در معرض آسيب‌هاي آموزشي قرار گيرد، با هدف جلوگيري ازآسيب‌هاي احتمالي، يكي از نظريات مؤثر بر رشد و رسش كودكان، شاخص ارزيابي اين فعاليت آموزشي مي‌شود تا شاهد بهره‌برداري مطلوبي در اين زمينه باشيم. روش پژوهش: پژوهش حاضر برمبناي تحقيقات بنيادين نظري و از نوع توصيفي-تحليلي است و درگروه پژوهش‌هاي كيفي قرار مي‌گيرد دراين مقاله‌ با استفاده از منابع كتابخانه‌اي و تجربيات كارگاهي به‌بررسي ميزان فعاليت مربي در آموزش نقاشي پرداخته ميشود و پس از تحليل و ارائۀ ۳۳ نمونه نقاشي كه از ميان بيش از سه هزار اثر انتخاب شده‌اند، راه‌كار آموزشي مناسب پيشنهاد خواهد شد.يافته‌ها: يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كودكاني كه با توجه به نظريۀ ياد شده با ميانجي‌گري و آموزش صحيح والدين و مربيان در آموزش نقاشي مواجه شده‌اند، در يك فرآيند اجتماعي و همسو با روند طبيعي رشد، آثاري فراتر از سطح فعلي خودشان ارائه داده‌اند.