دشمن‎شناسي در تربيت سياسي از منظر فقه تربيتي

در سپهر سياست و در مطالعات سياسي بحث از دشمن و دشمني و نفي و اثبات آن مباحث دنباله‎داري را درپي‎ دارد. در برخي ديدگاه‎ها از تطهير دشمن و تئوريزه كردن تسليم و نفي مقاومت در مقابل دشمن سخن گفته ‎مي‎شود و تلاش مي‎شود برنامه درسي در تربيت سياسي حاوي معرفي دشمن و دشمني وي نباشد. نوشتار حاضر از افق فلسفه برنامه درسي و براساس روش‎ تحقيق اجتهادي درصدد است به اين سؤال پاسخ دهد كه «حكم دشمن‎شناسي در تربيت (آموزش دشمن) و ميزان مطلوبيت درج دشمن‎شناسي در برنامه درسي از منظر فقه تربيتي چيست؟» براي اين منظور، هشت دليل قرآني و حديثي اقامه شد و به صورت اجتهادي مورد بررسي قرار گرفت و اين نتيجه حاصل شد كه دشمن‌شناسي در تربيت (آموزش دشمن) از باب وقايه، امربه‌معروف، دعوت و نيز از باب وظايف حكومت اسلامي و نيز از باب إعداد قوا و آمادگي براي جهاد و دفاع و تحريض بر آن واجب است.