تأثير روايت گويي از طريق شبيه سازي بر استدلال و حساسيت اخلاقي دانشجويان پرستاري

مقدمه: حساسيت پرستاران به موضوعات اخلاقي و نحوه استدلال آنان در بالين يكي از اصول حرفه اي در پرستاري است كه نيازمند توجه ويژه است. بنابراين پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير روش روايت گويي توسط شبيه سازي بر استدلال و حساسيت اخلاقي دانشجويان پرستاري انجام شده است. روش كار: تحقيق حاضر به شيوۀ كارآزمايي باليني، بر روي 60 نفر از دانشجويان مقطع كارشناسي، در حيطۀ پرستاري است كه با پرتاب تاس، به 2 گروه مداخله و كنترل تقسيم و بررسي شدند. پرسشنامه هاي جمعيت شناختي، استدلال اخلاقي كوهلبرگ و حساسيت اخلاقي لاتزن براي جمع آوري داده ها در 3 نوبت قبل و بعد مداخله و يك ماه بعد تكميل شدند. مداخله طي 4 جلسه 3 ساعته بر اساس 10 سناريوي روايي شده با مضمون چالش هاي اخلاقي در پرستاري و 2 جلسه بصورت بيان تجربه هاي دانشجويان در محيط بالين انجام شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون هاي آماري كاي دو، دقيق فيشر و ANOVA تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج مطالعه نشان داد كه گروه از نظر متغييرهاي دموگرافيك و ميزان استدلال و حساسيت اخلاقي، تفاوت معناداري قبل از مداخله نداشتند و همگن بودند. بعد از مداخله گروه كنترل استدلال اخلاقي 6.88±39.23 و مداخله 7.55±49.03 بود كه به 0.001 P تفاوت معناداري بين دو گروه مشاهده شد كه نشان دهندۀ آن بود كه در پيگيري نيز تفاوت معناداري وجود دارد. حساسيت اخلاقي بعد از مداخله در گروه كنترل 24.03±32.56 و مداخله 14.14±84.36 بود كه با 0.001 P تفاوت معناداري بين دو گروه مشاهده شد. نتيجه‌گيري: روايت گويي از طريق شبيه سازي مي تواند يك روش موثر در جهـت افزايش حساسيت و استدلال اخلاقي دانشجويان پرستاري باشد. بنابراين نتايج نشان داد كه تحول در روش هاي آموزش اخلاق، باعث افزايش توانمندي هاي اخلاقي دانشجويان پرستاري خواهد شد.